tanuka.net

Bir süredir ortalarda yokmuşum gibi görünebilir, ancak, özelden kendim için yazmaya devam ediyorum.

Genel için, en son Nisan’da yazmışım. Nisan’dan itibaren birçok şey değişti hayatımda. Öncelikle, Haziran ayında hamile kaldım. İnci için epey uğraşmıştık, hatırlarsanız, bu kez şansımız yaver gitti ve doğal yolla gebe kaldım. Anlayacağınız üzere, ikinci çocuğu da istedik.

Çevremizde ikinci çocuk isteyen yok denecek kadar az. Haklılar da… Hakikaten bu devirde büyük cesaret gerektiren bir karar. Biz bu kararı nasıl verdik? Tamamen içgüdüsel. Kalbimizin sesini dinledik.

Her gebelik birbirinden farklı geçer, derlerdi, doğruymuş.

İnci’ye hamileyken, dünya yansa umurumda değildi. Son derece keyifli, sakin, muhteşem bir gebelikti. Başlarda biraz midem bulanmıştı, sonlara doğru da bir miktar mide yanması yaşamıştım, o kadar. Duygusal çalkantılar (mood swings), doğum sonrası depresyon vs. hiç yaşamamıştım. Ne baş ağrısı yaşadıydım, ne kasık ağrısı (braxton hicks)…

Koku alma duyum üç kat artmıştı, her şeyin ama her şeyin kokusunu alabiliyordum. Kahveden tiksinme gelmişti, kokusuna dahi katlanamıyordum, ki ben kahve kokusuna aşık bir insanımdır. Parfümsüz dışarı adım atmayan ben, hamilelik süresince parfümün P’sine dayanamaz olmuştum. Ne gebelik süresince, ne de doğum sonrası neredeyse bir sene hiç parfüm kullanamamıştım.

Bu hamilelik ise çok ama çok farklı seyrediyor. Şu anda 23 haftalığım. Yaklaşık 7,5 kilo aldım. Bir kere hamile kaldığım ay çok stresli bir aydı. Sigarayı bırakalı on yılı geçti, bu süre zarfında ilk kez o dönemde canım sigara çekti. Yay gibi gerginken öğrendim ki, hamileyim. Bu haber çok iyi geldi tabi, hemen gevşedim, bir süre bu şekilde devam ettim.

Ancak sonra, Eylül ayında karşıma çıkan bir fırsatı değerlendirerek Anadolu Yakası’nda açılan Yoga Şala’da yarı zamanlı çalışmaya başladım. Bu esnada İnci yuvaya başladı. Kayınpederim kalça ameliyatı geçirdi. İnci yuvada hastalandı. Biz taşındık. Bakıcımız işi bıraktı. İnci’nin yuva değiştirmesi gerekti. Osman’la ben gerildik. İki ay kadar da bu gerginlik devam etti. Kısacası, her şey üst üste geldi ve hakikaten çok ama çok stresli bir dönem daha geçirdim. Geceleri uyuyamamaya başladım. Kronik baş ağrısı hasıl oldu, ilaç da alamıyordum. Yoga ve meditasyona dahi sığınamadım, o kadar gergindim ki, mata gidemiyordum. Yeme düzenim bozuldu. Canım sürekli kötü karbonhidratlar, kahve, alkol ve sigara çekiyordu. Alkol ve sigaradan uzak durdum tabi, ama kahve ve kötü karbonhidratlara hayır diyemedim. Bu kötü diyet de sakinleşmeme mani oldu, elbette. Zaten gebelik dolayısıyla hormonal değişimler söz konusu, duygusal çalkantılara yatkınlık var. Endişeler zihnimi ele geçirdi. O ne olacak, bu ne olacak, diye kurmaya, kurdukça hiç uyuyamamaya başladım. Sağ olsun, çevrem de anlayış göstermedi. Belki fark etmediler bile. Yakın çevremden aldığım duygusal destek, sıfırdı. Bırakın destek almayı, üstüme üstüme gelindiğini hissediyordum. Örneğin, bu dönemde yarı zamanlı çalışmak, evden çıkmak, bana çok iyi geliyordu, biraz nefes almış oluyordum. Bu konuda yoğun olarak eleştirildim ve resmen işi bırakmam üzere baskı gördüm. Bir yandan İnci’m var. Benden sürekli ilgi ve sabır bekleyen, oyun isteyen canım kızım.

Bu esnada, çok ama çok ilginç bir şey fark ettim. Hani hep derler ya, çocuklar çok empatiktir, telepatiktir, siz hiç fark etmezsiniz ama onlar olan bitenin farkındadır. Ne kadar doğruymuş meğer. Bir gün kızım olmadık yere huysuzluk çıkarıp ağlamaya başladı ve “Anne mutlu ol,” diye bana bağırdı. Açık ve net olarak “dumur” oldum. Yanlış mı duydum acaba, dedim. Sonra bir kaç kez tekrarladı, “Anne mutlu ol.”

İşte o vakit kafama dank etti. Benim anne olarak birinci sorumluluğum, sağlıklı, güçlü ve mutlu bir kadın olmak. Ve çevremi susturdum. Seçimlerime saygı göstermelerini talep ettim.

Bu esnada güzel bir gelişme oldu. Evden çalışabileceğim bir iş teklifi aldım. Henüz el sıkışmadık ama, prensipte anlaştık. İnşallah, Dubai ile iş yapan bir Fransız IT firması için çalışacağım. Hem de evden. Hem de gayet iyi bir teklif aldım. İnşallah maddi olarak da mutlu edecek bizi.

Yavaş yavaş endişeleri savuruyorum. Sonunda mata dönebildim. Az da olsa günlük yoga pratiğim var. Osman’la aramız gayet iyi, çok şükür. Umarım, hamileliğimin son dönemi keyifli geçer.

Oğlumuz bir geldi, pir geldi. Acaba bu sigara, alkol aşermeleri oğlanın marifeti miydi 😉

Doğum yine Mart başı gözüküyor. İnci gibi bir “Balık” daha geliyor evimize. İşte, son durumlar böyle.

Son durumlar şöyle:

Hafta içi akşamları ‘Happy Family Club’ isimli bir mekanda, hem Hamile Yogası, hem Hatha Yoga dersleri veriyorum. Öğrencilerimi ben buluyorum. Mekana yüzde bırakıyorum. Ders vermekten çok keyif alıyorum. Öğrencilerim de memnun olduğunda daha da bir keyifleniyorum. Bakalım yoga eğitmenliği nasıl gelişecek, zaman neler getirecek…

Yer açmayı düşünmüyordum aslında, ama ara ara aklıma düşmüyor değil. Fakat sonra vazgeçiyorum. Vergiydi, stopajdı, kiraydı, giderdi, bir sürü masraf, altından kalkamazsam ya, diyorum. Aslında güzel bir proje var kafamda. Ama bakalım yine, zaman ne gösterecek…

Bu arada İnci Kız büyüyor. Konuşmaları ile bizi güldürüp duruyor. Klasik sözlerinden bir demet:

Dişlerimizi birlikte fırçalıyoruz, yani o dişini fırçalarken, ben de kendi dişimi fırçalıyorum. İlla yere çömelerek fırçalamamı istiyor ve o esnada suratını burnumun dibine sokarak: “Anne ben kusura bakmiyom,” diyor…

Her seferinde gülme geliyor bana, nerden takıldıysa aklına, sadece diş fırçalarken, “Anne ben kusura bakmıyom” deyip duruyor :))) Allah razı olsun be yavrum, bakma kusurumuza tabi :p

Bu aralar bol bol şarkı söylüyor: “Ema sifaaaaa, halo yuloo aaaazzkiiiiii….” şarkının orijinalini geç de olsa keşfettim: “M-I -C-K-E-Y … M-O-U-S-E..”

“Aaayaaa, bayaaaa, gaayaaaa” yine bir şarkı, orijinali ne, henüz çözemedim.

Durduk yerde yüzünü buruşturup, kaşlarını çatıp şöyle diyor: “Seninle oynamak istemiyem!”, “Odana gitmek istemiyem!” artık kim, ne zaman dediyse 🙂

Geçen akşam biraz zor ikna ettim kendisini uyumaya, saat olmuş 21:30 hala oyun istiyor, neyse, biraz zıtlaştık, bana surat astı falan… Ama sonra yatakta gelip bana bir sarıldı, yani on dakika kadar sıkı sıkı sarıldık, sonra bıraktı beni, tamam bitti sarılmamız derken, bir de öteki yanağını dayayarak omzuma, yeniden sarıldı, yine bir on dakika… Offf, off, her şeye değer bu sarılmalar 🙂

Yine dünden bir diyalog:

T: İnci altını değiştireyim mi?

İ: No! anne, altimi değiştirmek istemiyem

T: Dişini fırçalayalım mı?

İ: No! anne, dişimi fırçalamak istemiyem

T: İnci pijamalarini giyelim mi?

İ: Aaa no! anne, pijamalarimi giymek istemiyem

T: İnci seni parka götüreyim mi?

İ: Nn… (birden bire yüz aydınlanır, kocaman bir gülen surat belirir ve) haaaaaa, evet anne parka gitmek istiyem…

T: Uyanık seniiii…

En sevdiği şeyler: park, oyun, dışarı çıkmak, oyun, park, et, pilav, oyun, dışarı çıkmak, park, Kayyu Kayyu Kayyu, Mickey Mouse ve son günlerde Trotro 🙂

Öyle işte: gündem Yoga, İnci ve bahar 🙂

İnsanların sana nasıl davranacağını bizzat kendin belirliyorsun.  Birilerinin sana davranışlarından memnun değilsen, önce sen değişmelisin. Alanını korumak üzere harekete geçmelisin. Ondan sonra çevrendekiler de değişiyor. Ya sana karşı tutum ve davranışlarını değiştiriyorlar ya da hayatından çıkıp gidiyorlar. Her iki halde de sonuç senin için daha hayırlı oluyor. Yıpratıcı bir ilişkiyi o şekliyle sürdürmek manasız.

Bunu bizzat yaşayarak öğrendim, öğreniyorum.

Az evvel, yirmi yıllık, çok sevdiğim ve çok değer verdiğim bir arkadaşım ile ipleri kopardık. Acı çekiyor muyum, evet. Bu süreç, neredeyse, eşimden boşanıyormuşçasına etkiledi beni.

Ama, sanırım olması gereken buydu. Çünkü, onu o yapan, onunla özdeşleşmiş ve çok sık tekrarlanan bazı davranışları, beni inanılmaz derecede üzüyor, kırıyor ve gergin hissetmeme neden oluyordu.

Yirmi sene boyunca bu konuda kendisine hiçbir geribildirim vermemekle en büyük hatayı ben yaptım, biliyorum. Sonra bir anda, bir örnek olayın ardından, kendisine mesaj yazarak içimi döktüm, özetle şöyle yazdım: “Bana karşı alaycı, sarkastik, aşağılayıcı tutum ve davranışların var, bu durum beni çok kırıyor, çok geriyor.  İşin kötüsü, bu davranışlarını değiştirmen zor olabilir, çünkü bunlar seni sen yapan, seninle özdeşleşmiş davranışlar.”

Elbette, bunları söylemek için yirmi yıl beklememe, yüz yüze değil de mesaj ile söylemiş olmama bozuldu. “Bu davranışlarını değiştirmen zor olabilir” demiştim, o bunu “sen değişemezsin” olarak algıladı. Aslında haklı, kendimi çok tarttım, evet, aslında değişemeyeceğine inanıyorum. İnsan kendi ile ilgili bazı şeyleri değiştirebiliyor belki ama kendisi ile özdeşleşmiş çok temel şeyleri değiştirmek öyle kolay olmuyor. Sonuç olarak, köprüleri yaktı. Ateşi ben fitilledim, o da körükledi.

Ama benim bunu kabullenmem kolay olmadı. İçimde hala bu ilişkiyi kurtarabileceğimize dair bir inanç vardı. Benim yoğun ısrarlarım sonucu yüz yüze geldik. Bir saat kadar konuştu, içini döktü. Bunu yapması için buluşmak istemiştim zaten. Bu konuşma sırasında yine çok çok kırıcıydı. “O halde neden yirmi yıl bekledin, alttan aldın,” dedi. Güzel soru, birkaç cevabı da var, orada kendisine söylemem için fırsat olmadı ama bir kaçı şöyle:

1- Çatışmadan kaçınan, çatışmayı mümkün olduğunca erteleyen bir yapım olduğu için,

2- Yüz yüze ona böyle bir şey söylediğimde gösterebileceği tepkilerden çekindiğim için,

3- Onu kaybetmek istemediğim için, bu davranışlarına karşın onu çok sevdiğim için, kara kaşı kara gözü için değil, bu sivri diline karşın benim en güvendiğim, kötü günde yanımda olacağını bildiğim, iyi niyetine yüzde yüz emin olduğum, temelde ortak değer yargılarına sahip olduğumuza inandığım bir kişi olduğu için,

ve bunun gibi bir çok sebepten sustum. Ama artık 36 yaşındayım ve ne isteyip ne istemediğimi çok net biliyorum. Baş edebileceğim, alttan alabileceğim davranışlar var, baş edemeyeceğim, alttan alamayacağım davranışlar var. Ve terslenmek, dalga geçilmek, sarkazm baş edemeyeceğim davranışlar arasında. İki kere iki dört.

Neden yirmi yıl sustun, dedi, seni sevdiğim ve kaybetmek istemediğim için derken beni susturdu: “Duygu sömürüsü yapma!”

Bu ne kadar kırıcı, ne kadar kırıcı, işte bu, bir kez daha anlamamı sağladı, o değişemez ve ben artık hayatımda bunu istemiyorum. Masadan kalktım, gittim.

Böylece, 36 yıllık ömrümde ilk kez bir arkadaşımla köprüleri yaktım. Yani, benden hoşlanmadığı için benimle görüşmek istemeyen bir dolu kişi olabilir. Onlardan bi haberim ama ilk kez bir arkadaşımla bu şekilde tartışarak ilişkimi bitirdim. Üstelik, her hangi bir arkadaştan söz etmiyorum. En değer verdiğim, en sevdiğim arkadaşlarımdan birisiydi kendisi.

“Hayatınızda kopmalar, bitişler olabilir,” demişti Zeynep Aksoy, “sen dönüştükçe çevren de değişecek, dönüşecek,” hiç üstüme alınmamıştım o vakit. “Aman, inşallah bende olmaz,” demiştim.   Ama, program bitti ve böyle bir olay yaşadım.

Pişman mıyım, hayır, hiç değilim. Her şey olması gerektiği gibi oldu. Bilakis, mutluyum. Alanıma sahip çıkmak için çok geç bile kaldım.

Bu kadar basit, benimle dalga geçilmesini, bana karşı sarkazm yapılmasını istemiyorum. Hazır cevap olmadığım için anında yüzleyemesem de, mutlaka bunu bana yapanlarla yüzleşeceğim. Ya hayatımdan çıkıp gidecekler, ya da bana bu şekilde davranmaktan vaz geçecekler, bu böyle biline.

Tüm bu olanlar bana şunu söylüyor, üzerinde çalışmam gereken şey şu:

Çatışmadan kaçmamak ve beni kıran, üzen bir davranışa maruz kaldığımda, üslupluca ve vakitlice bunu karşımdakine iletmek! Bu benim için çooooook zorlu bir çalışma. O kadar zor, o kadar zor ki, size anlatamam. Ama, üzerinde çalışmam gereken şey budur!..

Yoga’da henüz çok çok yeniyim. 2009’dan beri yoga yapıyorum. Araya hamilelik girdi, mola da verdim. Ama 2012 Mayıs-Haziran gibi yeniden başladım ve o tarihten bugüne düzenli yoga yapıyorum. 2013’ün ikinci yarısında hocalık eğitimim başladı. Mart 2014 itibarı ile de sertifikalı Yoga Eğitmeniyim. Ha bu arada 2013’ün sonunda Hamile Yogası Hocalık Eğitimi’me de başlamıştım, o da nihayete ermek üzere, halihazırda son staj derslerimi verme aşamasındayım. Bundan gayrı da eğitimim yok. Günlük meditasyon ve yoga pratiğime sadık kalmaya gayret ediyorum. Çocuklu bir kadın olarak bu da her gün ayrı bir mücadele. Yine de hiç fena gitmiyorum.

Sonuç olarak, Yoga’da çok yeniyim. Ama ders veriyorum. Hem de yaklaşık altı aydır, arkadaşlarıma, düzenli olarak ders veriyorum. Şimdi, daha profesyonelce, mesela karşılığında para talep ederek, ders vermeye devam edeceğim. Derslerim önümüzdeki pazartesi başlayacak.

Kendimi çok sorguladım, doğru mu bu, böyle hemen hocayım diye piyasaya çıkmak, doğru mu? Yıllarını bu işe vermiş hocalara saygısızlık olmuyor mu? Yoga bu kadar hafife alınacak bir mevzu mu? Ancak, Zeynep Aksoy bizi bu konuda çok yüreklendirdi. Eğitimin ilk hafta sonu bitmişti ki, “Bir dahaki buluşmaya kadar çevrenizde gönüllü bir kişiye 30 dakika yoga dersi vereceksiniz,” dedi. Ben bunun imkansız olduğunu düşünmüştüm. Ödevimi de son güne kadar erteledim. Son gün, annemi yakaladım 🙂 ve ona 30 dakikalık bir mini yoga dersi verdim. Sonuç şu oldu: Annem çok keyif aldı ve Savasana’da bir yarım saat kadar uyudu, bildiğin horul horul uyudu. Bu bana çok güven verdi. Zaten ikinci hafta sonu buluşmamızın ardından da bir grup arkadaşıma düzenli Yoga dersi vermeye başladım.

Arkadaşlarımdan çok güzel geribildirim aldım. Altı ayı aşkın süredir birlikteyiz, bana verdikleri en güzel geribildirim: “Tuğçe bize yogayı sevdirdin, sen bizi bırakmadığın sürece biz de seni bırakmayız,” oldu.

Bu benim maharetim mi, biraz 😉 ama esasen bu Zeynep Aksoy, Naz Şarman, Hakan Aktürk, Hande Özbakır, David Cornwell ve Cihangir Yoga’nın marifeti. Çünkü, ben zannetmiyorum ki her Temel Yoga Hocalık Eğitimi bu kadar dolu dolu olsun. Bilemiyorum, başka bir eğitim deneyimlemedim elbette ama bu eğitim benim için çok sağlam bir temel oluşturdu, buna canı gönülden inanıyorum.

Aslında, pratik olmadan olgunlaşma gelmiyor. Yoga yapmak ayrı bir pratik, ders vermek ayrı. Eğer ben eğitimin başından beri arkadaşlarıma ders veriyor olmasaydım, bu kadar çok şey öğrenmiş olmam mümkün değildi. Hatta, eğitim süresince hiç ders vermemiş arkadaşlarım, bundan sonra da uzunca süre ders vermezlerse, aldıkları eğitime bir miktar haksızlık etmiş olacaklar ve ders vermek konusunda kendilerine güvenleri de azalacak, buna yürekten inanıyorum.

Bugün 4 yıllık bir üniversite mezunu olan herkes diplomasını alarak mesleğini icra etmeye başlıyor. Ben üniversite mezunuyum, bir çok arkadaşım da öyle. Söyleyin n’olur, okurken mi öğrendiniz mesleğinizi, yoksa sonrasında, iş hayatında mı?

Bugün genç bir öğretmen, okuldan mezun oluyor ve ders vermeye başlıyor. Hele ki ilk okul öğretmenleri, çocukların gözünde yarı Tanrı’lar. Nasıl büyük bir sorumluluk. Ben ilk okulda, yılların deneyimi ile eğitim veren öğretmenimin bir yanlış davranışı sonucu yaşadığım travmanın izlerini hala taşıyorum. Yani, kimi zaman, okul mezunu olmak, yıllarca da deneyime sahip olmak yetmeyebiliyor işte. Her şeyi kontrol edemiyoruz.

Bir cerrah, doktor, mühendis, psikiyatrist… bilemiyorum işte, sorumluluğu çok yüksek meslek erbapları, deneyimlerini nasıl kazanıyorlar, bizzat o mesleği uygulayarak.

Yani, Yoga için de durum aynı.

Bunun yanında, öğrencilerimin gözünden baktığımda da, bazı durumlarda, yolun başında olmamın bir avantaj olduğunu düşünüyorum. Onların pozlar arasında akarken bedenlerinde ne gibi hisler olduğunu biliyorum, çünkü çok uzaklarında değilim, oralardan yeni geçtim. Kendi günlük pratiğimden edindiğim bilgiyi onlara aktarabiliyorum. Aslında, şey gibi bu, lise üçe giden birisi, bazen lise ikiye giden bir kişiye çok daha iyi aktarabiliyor konuları, çünkü bilgileri çok taze.

Bence:

Günlük yoga ve meditasyon pratiğimin bulunuyor olması,

Yogayı din kontekstinde sunmuyor olmak,

Başlangıç seviye yoga pozlarını uyguluyor olmak (kendi pratiğimde deneyimlediğim pozlar),

Kişilere herhangi bir duyguyu, düşünceyi, hissi, normu, dünya görüşünü dayatmıyor olmak, yani onların oldukları gibi olabilmeleri için onlara alan yaratabilmek,

El ile yönlendirme yaparken derinleştirici yönlendirmelerden uzak durmak, her bedenin kemik yapısının farklı olduğunu gözetmek,

Aksiyel Ekstansiyonu akılda tutmak,

Beş element merceğinden pozları anlatıyor olmak (sağlam zemin, uzun omurga, drişti, nefes ile akmak, gevşek merkez, nefesi itip çekmemek, tutmamak)

Pozlarda kişinin bedendeki hislere odaklanmasını ve acı ile yoğunluk arasında ayrım yapabilir hale gelmesini desteklemek, ve diz, bel, boyun gibi kolay incinir bölgeleri sağlama alarak pozları sunmak ve

Deneyimli hocalar ile aynı miktarda para talep etmiyor olmak şimdilik yeterince iyi, ne dersiniz?

Bundan sonrası, bol pratik, bol eğitim, bol öğrenme umarım 🙂

Bugün bir evlat doğdu, İnci’m, her şeyim, adını her söylediğimde yüreğimi titreten kızım. İnci’m iki yaşında, 15.5 kilogram ağırlığında.

Bugün bir evlat toprağa veriliyor, Berkin, adını her andığımda yüreğimi titreten çocuk, Berkin. Berkin 15 yaşındaydı, öldüğünde, 16 kilogram ağırlığında.

O kadar çok şey var ki yazacak, nereden başlasam, bilemedim. Öncelikle şunu belirtmek isterim, kopuk kopuk yazabilirim. Sizi sarmazsa, her an okumayı bırakabilirsiniz, zira aslında ben bu bloğu tamamen kendime notlar şeklinde yazıyorum. Ha bu arada, birileri okuyup beğenirse, bana yorum bırakırsa falan inanılmaz mutlu oluyorum, ama, bu blog aslen benim günlüğüm.

Her şey değişiyor, elbette ben de. Bugün doğruluğuna canı-gönülden inandığım şeylerden yarın şüpheye düşebilirim. O vakit geriye dönüp yazdıklarımı değiştirmeyeceğim. Sadece farkına varacağım. Duygu ve düşüncelerim ne kadar değişmiş, görmüş olacağım.

Gelelim inzivamıza… İnzivadan çok etkilendim. İnci ve Hafizabla ile birlikte gittik Sundance Camp’a. Sundance, Antalya Tekirova’da, deniz kenarında, çok büyük bir arazi üzerine kurulmuş bir kamp. Bir yanı deniz, bir yanı dere, bir yanı da orman ile çevrilmiş. Kamp, mümkün olduğunca doğaya hürmet edilerek kurulmuş. İnsan kendisini ormanın içinde, medeniyetin olmadığı, hatta sanki insan elinin pek değmediği bir yerdeymiş gibi hissediyor. Örneğin, odadan ortak alana/kafeteryaya, ortak alandan yoga yaptığımız platforma/dome’a giderken kullandığımız yollar bildiğin toprak. Hatta yağmurla birleşince epey balçık kıvamına girdi. Bu yollarda herhangi bir aydınlatma yok ve gecenin kör karanlığında ellerimizde fenerlerle dolaşmamız gerekti.

Yoga yaptığımız platform kocaman bir daire şeklinde, zemin ahşap parke kaplı. Buraya ‘Dome’  diyorlar çünkü tepesi bir branda ile kubbe şeklinde örtülmüş. Kubbe çok yüksek, genç bir kadın var, adı Deniz, sanırım oranın sahiplerinden birisi, bu alanda trapez çalışıyormuş.

Evler bir kaç kategoriye ayrılmış, dört bir yanı açık ağaç evler var, incecik sunta-vari bir malzemeden yapılmış bungalovlar var, bir de balayı süiti 🙂 bizim evimiz, kerpiç ev. Bazı evler sobalı, bazıları klimalı. Bizimki, elbette, klimalı. Bazı evlerde duş, tuvalet yok, o evlerin sakinleri ortak alanda duş almak zorunda. Ee bizim konakta duş, tuvalet var, pek tabi. Ben çocuklu olduğumdan, kampın en konforlu evini seçtim. İyi ki de öyle yapmışım. Çünkü, ilk iki gün havalar epey soğuktu ve bardaktan boşanırcasına da yağmur yağıyordu. Sobalı bungalovda kalanlar biraz zorlandılar. Sobalar gecenin bir vakti sönüyor, ev bir anda soğuyor… Biz çok rahat ettik. Evi klima ile ısıttık mıydı, ısı içerde hapsolup kalıyor, malum, kerpiç ısı yalıtımı yapabilen iyi bir malzeme.

Yolculuk rahat geçti. Uçakla Antalya’ya indik. Hafizabla ilk kez uçağa biniyordu ve çok heyecanlıydı. Kadıncağıza bir şey olacak diye çok korktum ama, atlattık. Uçak yolculuğunun ardından, alanda bizi bekleyen otobüse bindik. İnci, otobüs yolculuğu süresince kucağımda uyudu. Antalya’ya, sabah 11 gibi indik. Bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu. Otobüs yolculuğu da 45 dakika kadar sürdü sanırım. Otobüs bizi kampın girişinde bıraktı. Sundance’in iri yarı bekçi köpekleri karşıladı bizi. Yerler çamur çaylak, çantalar çamurun içinde yüzüyor. Deli gibi yağmur durmak bilmiyor. İnci bu esnada uyandı tabi, kampa girerken her gördüğü şeye şaşırdı, böyle sesli sesli “Aaaa!.., Aaaa!..” dedi durdu. Önce kafeteryaya girdik. İçerde çıtır çıtır soba yanıyordu. 45 ıslak insanız, herkes evine, odasına yerleşme telaşında. Neyse, sağanak altında odamıza yerleştik, klimamızı çalıştırdık. Ve maceramız başlamış oldu.

İlk günden Dome’da toplandık. Ben, Hafizabla ve İnci’yi ortak alanda bıraktım. Sobanın başında, içerde minnoş kediler, dışarda sağanak yağışın sesi… Oh cennet…

Dome epey soğuktu. İçerde kalın kalın battaniyeler bulduk. Hepimiz birer ikişer aldık, battaniyelere sarılı halde matımızın üzerine oturduk. Ve Zeynep Aksoy geldi, ders başladı.

Zeynep Aksoy’un hocalık eğitiminden, kurduğu sistemden, aktardığı bilgilerden çok etkilendiğimi her fırsatta söylüyorum. Ama, bunun yanında, kişiliğinden de çok etkilendim. Enteresan bir aurası, bir karizması var. Biraz çekiniyorum da kendisinden. Öyle, minnoş minnoş, sempatik, “iyilik, güzellik, sevgi… içinde, içinde…” diyen bir hoca değil. Dik bakışlı, lafını esirgemeyen, nerede ne tepki vereceği belli olmayan birisi. Öyle mükemmel bir kimse de değil. Yani, kim mükemmel ki? Demek istediğim şu, mükemmel görünmek telaşında bir kimse değil. Olduğu gibi. Aslında, o hali ile çok naif, çok açık, eleştiriye, yaralanmaya, ya da sevilmeye, takip edilmeye. Her şeyi ile karşımızdaydı, olduğu gibi. Çocuklarını da getirmiş, eşi David Cornwell de oradaydı. David de meditasyon bacağını verdi bize.

Zeynep Hoca bir laf etti, sözcükleri tam hatırlamıyorum da içerik itibarıyla şöyle bir şey dedi: “Ben burada hoca sıfatı ile bulunuyorum ve siz bana şimdiye dek bir hocaya atfettiğiniz sıfatların süzgecinden bakıyorsunuz. Ben bir öğrenci sıfatı ile burada bulunuyor olsaydım, benim hakkımdaki hisleriniz, fikirleriniz, benimle kurduğunuz diyalog çok daha farklı olabilirdi.”

Ay, ne kadar doğru. Ben hoca/öğretmen olarak bana bilgi aktaran kişilerden, ya da otorite olarak karşımda bulunan kimselerden, direktörüm, müdürüm vs., hep çekinmişimdir. Onların uzağında durmuşumdur. Öyle gidip yanlarına oturmam, sohbet etmem, arkadaş olmam. Zeynep Hoca’dan da uzak durdum kamp süresince. Ama, ona o kadar müteşekkirim ki, son gün teşekkür etmek için yanına gittim. Umarım, hissettiklerimi ona geçirebilmişimdir. O benim için çok değerli bir kimse artık.

İlk günkü sağanak yağış durmak bilmedi. Ortak alanda vegan büfeden yemeklerimizi yedik, sobanın etrafında oturup çaylarımızı içtik, sonra birer ikişer evlere dağılmaya başladık ki, bir grup arkadaşımız gidip geri geldi. Yağmurdan dere taşmış, kampa girerken kullandığımız ahşap köprü sular altında kalmış, evlerine gidemiyorlar. Beni aldı bir telaş. Başladım kurmaya, ya yağmur durmazsa, kampın tek girişi bu ahşap köprü, arkamız ağaçlık bir tepe, önümüz deniz. Sular yükselirse ne yaparız, nasıl çıkarız. Çocuk ta var.

Evimize gittik, Hafizabla ve kız yatıp uyudular. İnci inziva süresince kafasını yastığa kor komaz uyudu. Çünkü deli gibi koşturup eğlendi. Her neyse, beni uyku tutmadı. Senaryolar yazıyorum, sel basacak ya, çocuğu nasıl kurtaracağım, onu kuruyorum kafamda. Antalya’da yaşayan bir arkadaşım var, onu arasam, kurtarma ekibi gönderseler, ya da puseti içine koyduğumuz koca naylonu başımıza geçirip dağa mı kaçsak?.. Ara ara yataktan kalkıp camdan bakıyorum, hala deli gibi yağıyor mübarek. Ben böyle yağmur görmedim arkadaş. İki saniye dur, soluklan, yok!..  Neyse ki, sabaha karşı saat birde, nihayet, yağmur durdu ve ben uyudum. Sonraki gün çok daha makul bir yağış vardı. Son iki günde de günlük güneşlik, muhteşem bahar havası.

Günlük programım şöyleydi, sabah 6 kalkış, duş, ortak alanda bitki çayı, birkaç fındık. Bu arada, sabah uyandığımız andan itibaren öğlen bire kadar konuşmak, göz göze gelmek, selamlaşmak yasak! Bu sessizlikten çok hoşlandım. Bu inziva ile birlikte bir şeyden emin oldum, ben kalabalık sınıf ortamında rahat olamıyorum. Hep omuzlarımda bir gerginlik oluyor. O insanların hepsi ile ayrı ayrı çok yakın olsam bile, hepsini bir arada gördüğümde gergin oluyorum. Neden, bilmem. O sebeple, bu sessizlik, bu mola, bu içe dönme bana çok iyi geldi. Oh! Kafeteryaya giriyorum, herkesi tanıyorum ama kimseye selam vermeme, kimse ile göz göze gelerek gülümsememe gerek yok. Ne muhteşem bir duygu!

Bu arada, bir şeyden daha emin oldum. Ben, kadınların yanında daha rahatım. Kadınlarla daha rahat iletişim kurabiliyorum. Erkeklerle hep bir mesafeyi muhafaza ediyorum. Bunda babamın kendimi bildim bileli söylediği, “Evladım erkeklere asla güven olmaz, erkekler kadınları kullanır, her erkek aynıdır…” ve bunun gibi söylemlerinin etkisi olabilir mi, bilemiyorum. Bu söylediklerinin doğru olmadığını biliyorum ama işte, durum budur. (Hahaha, bak şimdi aklıma geldi, babam böyle söyleyip durduğu için bir gün karşısına çıkıp şöyle demiştim: “babacım haklısın, ben de aynen senin gibi düşünüyorum, ama korkmana gerek yok, ben zaten lezbiyenim.” Adamcağızın yüzündeki ifadeyi unutamam, hemen başladı, “Evladım, erkekler çok iyidir, evlilik harika bir şeydir…” hahaha, ben de az değilim yani)

Neyse, kamp koşullarındaydık, ilk akşamdan telefonların sim kartlarını topladılar. Telefon yasak, kitap okumak yasak, gazete okumak, laptopla uğraşmak, internete girmek, fotoğraf çekmek, yasak, yasak, yasak! Sabah 7’den 9’a kadar Dome’da David ile meditasyon. 9’dan 10’a kadar meyve molası, konuşmak hala yasak, meyveden başka yiyecek de yok. 10’da Zeynep ile buluşma. 13:00’a kadar beraberiz. Bunun iki saati self-practice yoga. Herkes kendi pratiğini yapıyor. 13-16 arası öğle molası. Öğlenleri ve akşamları, muhteşem bir vegan büfemiz vardı. Vegan beslenmenin bu kadar doyurucu, tatmin edici, leziz olabileceğini tahmin etmezdim. Vegan yani, her türlü et, süt, süt ürünleri, yumurta, ekmek, makarna, pilav YOK! Ne var, bitki çayları, meyveler, fındık fıstık, her türlü sebze yemeği, salatalar ve kabuklu, esmer pirinç gibi bir malzemeden pilav. Kamp süresince kahve içmedim, siyah çayı da çok sınırlı tükettim, ama bol bol bitki çayı içtim. Bitki çayı içmenin bir faydası şu oldu benim için, siyah çay ile özdeşleştirdiğim hamur işlerini hiç aramadım. Siyah çay içerken aklıma bile gelmeyen meyvelerden bol bol yedim. Bu beslenme tarzı bana kendimi zinde ve hafif hissettirdi ama uzun vadede ne gibi etkileri olur, bilemem.

Ancak, yine de şimdi vegan bir beslenme tarzı uygulamayı düşünmüyorum. Günde bir dilim ekmek, yumurta yerim. Zaten süt hiç tüketmem, yoğurt çok kısıtlı, peynir de öyle. Onları tümden kesmeme değmez. Et de yemem pek. Tavuk hiç tüketmiyorum. Balık da az, çok az. Ancak, ara ara canım bu saydıklarımdan birini ister, o vakit yerim, öyle olması gerektiğine inanıyorum. Kendimi her hangi bir şeyden yoksun bırakmak bana iyi gelmiyor. Her şeyden azar azar yemek benim için daha uygun. Sizi bilmem.

Programa devam edelim. 16’dan 19:30’a kadar yine Zeynep ile birlikteydik. 19:30’da akşam yemeği ve soba etrafında çay sohbetleri. En geç 21-22 gibi de yattık.

Çok iyi geldi bana. İnci’ye de öyle. İnci çok mutluydu. Herkese laf yetiştirdi, koştu, oynadı, çiçek topladı, dereye taş attı, ördekleri besledi, kedileri sevdi, insanlarla sohbet etti… Onu bir apartman dairesine hapis ettiğim için çok üzülüyorum. Doğada, doğa ile iç içe yaşayan bir çocuk meğer ne kadar mutlu oluyormuş. İnanır mısınız, dönmek istemedi. “Kızım dönelim mi artık İstanbul’a, evimizi özledin mi?” diyorum, “Aa!.. No!” diyor. Hahaha, sanırım, Zeynep Hoca’nın çocukları Kali (2 yaşında minnak bir kız) ve Arjuna (5 yaşında yakışıklı bir delikanlı)’dan öğrenmiş. Herşeye “Aa!.. No!..” diyor.

Bence inzivaya bu kadar yağışla başlamış olmak iyi oldu. Hayatımda ilk kez kendimi tümüyle doğaya teslim hissettim. İstanbul’da korunaklı, sıcak evimde değil de doğanın kucağında olmak, bu kadar çaresiz kalmak, hava koşullarından bu kadar etkilenerek yaşamak değişik bir histi. Çetindi, ama bir o kadar da heyecan verici ve güzeldi.

Gelelim, bütün bu altı ay boyunca beni en derinden yakalayan bilgilere, kavramlara, farkındalıklarıma:

1-  Aksiyel Ekstansiyon! Tüm pozlarda omurganın iki yönlü uzatılması. Özellikle arkaya eğilmelerde çok gerekli. Benim bedenim için ise çok gerekliden de öte, ŞART! Sırf bunu öğrenmek bile benim için MUAZZAMdı.

2- Paul Grilley’nin “Anatomy for Yoga” videosu. Kemik kemiğe kompresyon nedir, gördük. Her beden nasıl da farklı, öğrendik. Bedeni poza uyarlamaya çalışmaktansa pozu bedene uyarlamak gerektiğini, bazı bedenlerin ömür boyu yoga yapsa da kemik yapıları müsaade etmediği için bazı pozları yaparken “ideal formda” görünemeyeceğini öğrendik. Bu bağlamda, ellerle yönlendirme yaparken öğrencinin yaptığı pozu derinleştirmeye yönelik bir yönlendirmede bulunacaksan oturup iki kere düşünmen gerekir. Ben şahsen, hele de şu aşamada, asla böyle bir yönlendirmede bulunmam. Bana da bu tarz yönlendirme yapılmasından hiç haz etmiyorum. Bu sebeple, sadece bir dersine girerek bir daha da yamacına uğramadığım bir dolu hoca var.

3- Bhagavat Gita’dan bölüm 5/15:

Yaşamla ilgili en çok sorguladığım şey hep, evrenin adaletsizliği idi. Neden, Orta Doğu’da bir bebek katledilirken, dünyanın başka bir bölgesinde bir diğer bebek pamuklar içinde büyüyor? Allah/Tanrı birdir, kavramını hep Allah’a/Yaratıcıya ortak koşmamak gerektiği olarak algılamıştım. Sonraları “Allah sana şah damarından bile yakındır, Allah sonsuzdur, yani başı sonu yoktur, O her şeyi kapsar” kavramlarını öğrendim. Şu durumda, ben de Allah’tan ayrı değildim yani, ben de O’ydum. Bunu içselleştirdiğimi sanmakla beraber, adalet/adaletsizlik hala çözülememişti kafamda, yine de neden bir canlı rahat bir yaşam sürerken diğeri acılar içinde, algılayamıyordum. İşte tam da bu noktada Bhagavat Gita’dan alıntıladığım aşağıdaki madde bana muazzam yardımcı oldu:

Bölüm 5-15 de beni derinden etkiliyor. Olan biten her şey Tanrı’nın iradesinin bir tezahürü. Yani, ortada işlenmiş bir cinayet var ise, katil de Tanrı, maktul de Tanrı, cinayeti işleten de Tanrı, sonucunda hapis yatacak olan ya da mezara konulacak olan da Tanrı. Bu anlayış ile bakıldığında dünya gayet adil bir yer. Çünkü her şey aynı anda oluyor, bitiyor, ‘aynı anda herkes ve her şey olan Tanrı’, yine aynı anda, her şeyi deneyimliyor. Tüm olan biten, Tanrı’nın iradesinin tezahürü. Bir örümcek nasıl ki ağını yaratır ve onunla oynar, Tanrı da Evren’i yarattı, onunla oynuyor.

4- Hayatta bana en çok ızdırap yaşatan şeylerden biri de, dışardan dayatmalar sonucu, özde “kalem” iken “masa” olmaya çabalamamdı. “Masa” olabilmek için tüm enerjimi ortaya koysam da bir türlü olamadığım için kendimi yargılıyordum. Bhagavat Gita’nın aşağıdaki bölümü bu bağlamda beni etkiledi:

Bölüm 3-33/34 de yine etkileyici: “Tüm canlılar doğal yönelimlerini izlerler. Aksi, ızdırap demektir.”

Yoga Sutralar’da da Patanjali’nin önerdiği bakış açısı böyle… Kendimi sürekli ahlaki normlara ya da ailemin, toplumun, bizzat kendimin Tuğçe’den beklentilerine göre yargılamak yerine, artık tüm bu ahlak kurallarını veya Yoga Sutralarda bahsi geçenleri birer mercek gibi kullanabilir ve araştırmacı bir yaklaşım geliştirebilirim.

“Eylemlerini, seçimlerini yargılama, sadece bir şahit gibi gözlemle.” Bu benim için muazzam bir aydınlanma. Artık -meli/malı’larımı sorguluyorum, mümkünse zihnimde dönen o türkünün sesini kısıyor ve sadece eylemlerime/seçimlerime uzaktan bir şahit gibi, yargılamamayı kendime hatırlatarak bakıyorum. Artık “bencilim, rahatıma düşkünüm, kurumsal hayatı istemiyorum, para biriktiremiyorum, derli toplu değilim, planlı programlı değilim, herkes beni sevsin istiyorum” vb. bir dolu sebep ile kendimi yargılamaktan vazgeçtim. Ama her eylemimin, seçimimin farkındayım. “Tuğçe,” diyorum, “bak şurada bencil davrandın, şimdi söz verdin ve tutmadın, şimdi dedikodu yaptın,” diyorum. Yargılamıyorum, kendime kahretmiyorum da, sadece fark ediyorum, gözlemliyorum. Ama yine de içimde, gelecek sefer daha iyisini yapmaya yönelik araştırmacı bir yaklaşım mevcut. Ancak bu beni yoran, üzen bir durum değil. Aksine, bu durum beni çok eğlendiriyor. Gerçekten bir sinema izler gibi kendi hayatımı izliyorum.

5- Yogaya 5 element merceğinden bakmak;

* Hisleri takip ederek poz bedene uyumlanmalı, beden poza değil – TOPRAK ELEMENTİ

* Nefes hareketi desteklemeli, Nefes ile hareket edilmeli – SU ELEMENTİ

* Gevşek merkez ile kök salmak, uzamak ve genişlemek araştırılmalı (Bandhalar) – ATEŞ ELEMENTİ

* Nefes tutulmamalı, itip çekilmemeli – HAVA ELEMENTİ

* Gözler tek bir noktaya odaklanılarak yerleşilmeli, pozlar arasında akarken, geçişler esnasında da gözlerde hep DRİŞTİ aranmalı ki Yoga Pratiğimiz bir jimnastik çalışmasının ötesine geçebilsin, aynı zamanda bizi meditatif alana davet etsin – ETER ELEMENTİ

6- Advayta Yoga’da (Zeynep Aksoy ve David Cornwell’in takip ettiği ve öğrettiği Yoga Ekolü) Yoga’nın “DİN” konteksti ile değil “SOMATİK TERAPİ” konteksti ile sunuluyor olması.

7- Zeynep Hoca şuna benzer bir söz etmişti: takip ettiğin bir guru olmasına gerek yok, sen kendi kendinin gurusu ol. Eğer yoga hocanın aydınlanmış bir kimse, bir bilge, her şeyi aşmış kişi olmasını bekliyorsan, hayal kırıklığı yaşayacaksın. Herkes aynı yolu yürüyor, yoga hocaları da seninle aynı yolda yolcu, kimi senden önde, kimi geride olabilir. Ama bir hoca yine de öğrencisine ışık tutar, kendi mükemmel olmasa dahi öğrencisinin ilerlemesi için ona gerekli araçları sunabilir.

8- Yin ve Yang yönlendirmeler ile yoga yaptırıyoruz.

Yang yönlendirmeleri güven oluşturur, Yin yönlendirmeleri ise öğrencilere kendileri olmaları için alan sağlar. Yang yönlendirmeleri bedenin hizalanmasına yönelik komutları içermelidir, poza özel emirler ve genel emirler. Yoksa kişinin nasıl hissetmesi gerektiğine dair yönlendirmeleri içermemelidir: örneğin, şevkat ile dolun, sevgi ile dolun, gülümseyin, mutlu olun gibi yönlendirmeler kişinin gerçek hislerini bastırmasına sebep olarak şifalanmasına ket vurur. Zira, olanı değiştirmeye çalışmadan görmek, izlemek, her şeye ‘evet’ diyebilmek, hiç bir şeyi dışlamadan kendimiz olabilmek, içimizde alan yaratarak bastırılmış olanın su yüzüne çıkarılmasına destek verir ve yüzeye çıkan da şifalanır. Bastırılan güdüler, hisler şifanın tam tersi, travma yaratır. Yin Yoga Uygulaması’nda zihin özgür ve nefes özgürdür. Yang uygulamada ise zihin bir niyete odaklıdır, göğsü açmak, bandhaları harekete geçirmek vs için.

Yin diline örnek: Belirli bir duyum arayışı içinde olmadan bedendeki değişen hislerin farkına varın.

Yang diline örnek: İkinci savaşçıda öndeki ayağınızın topuğu ile arkadaki ayağınızın iç kavisini aynı hat üzerinde hizalayın.

Dahası var, ama şu anda burada kesmek zorundayım. Arkası Yarın 🙂

Yogadan mıdır, yoksa gökyüzündeki gezegenlerin konumundan mı bilmem, şu sıralar, didik didik kendimi sorgulamaktayım. Ve kendimle ilgili, minik minik bir dolu şey fark ediyorum. İtiraf etmeliyim ki, bir kısmı beni hiç de mutlu etmiyor. Hatta bazen, bu ben miyim, hakikaten bu ben miyim, diyorum.

Geçenlerde yazdığım: Tüm Çıplaklığı ile 2013-2014 Ben ve Yeni Yıl Çözümlemelerim  başlıklı yazımda da söz ettiğim mesele var ya hani, herkese yaranma, cici kız olma halim, şu sıralar beni fazlasıyla rahatsız ediyor.

Mesela ben “bencil” bir insanım. Hem daha az bencil olmak için, hem de aman, kimse bunu anlamasın, diye müthiş çaba sarf ederim. Ve bu çaba beni yorar. Ay, ya karşımdaki benim bencil olduğumu anlarsa ve beni sevmezse, diye ödüm kopar. Oysa her insan bir miktar bencildir, değil mi? Benim bencilliğimin seviyesini tam tarif edemem, çünkü göreceli, sana göre çok, ona göre az gelebilir. Bilemem yani. Ama bencilim!

Mesela ben, spontan yaşayan bir insanım, bugün bir şeye karar verip, yarın fikir değiştirebilirim. Aman, bu yönümü de açık etmeyeyim, ya beni sevmezlerse, diye gerilmekten çatlayacağım.

Ben çok konuşan, heyecanlı, tutkulu bir insanım. Bugün bir fikrini çok beğenebilir ve “ay evet mutlaka yapalım, hatta haftaya bunu yapalım,” diyebilir, ama oturup etraflıca düşününce, bunun şimdilik benim için mümkün olmadığına karar verebilirim. Ay, aman, ya benim söz verip tutamayan biri olduğumu öğrenirlerse, ya beni sevmezlerse, diye üzüm üzüm üzülürüm.

Sonra ben, unutkan bir insanım, “ya sevdiklerimin özel günlerini atlarsam, ya bana anlattıkları, onların hayatlarıyla ilgili önemli bir detayı unutursam, ya benim onlara değer vermediğimi düşünürlerse, ya beni sevmezlerse artık, ya…” derim…

Ben “hayır” demekte zorlanırım, ben birinden hoşlanmasam da kimsenin yüzüne surat asamam, yani mutlaka gülümserim, sanki biri ile göz göze gelip ona gülümsemezsem çok çok çok büyük bir ayıp etmiş olurum gibi hissederim. Ama bir taraftan da, ya benim sahte olduğumu düşünürlerse diye endişelenirim.

Ben, benden büyüklere, öğretmenlere “siz” derim, “hanım, bey” derim. Bunu aşmak istedikçe komik duruma düşerim, bir gün “siz” deyip öteki gün “sen” derim ve benden yaşça büyük birine, bir öğretmene, müdürüme vs. “sen” dersem ve ona ilk adı ile hitap edersem, sanki ona hakaret ediyormuşum gibi hissederim. Herkes “sen” der, ben “siz” derim, ama “sen” demek isterim, debelenirim.

İşte, geçen günkü yazımda da dedim, insanların yüzüne karşı söyleyemediğim kızgınlıklarımı, kırgınlıklarımı, yakınımdaki başka bir kişiye söylerim. E bu da dedikodu oluyor, değil mi? Yani, benimle ilgili olmayan, özel bir problemlerini, anlattıkları özel bir şeyi söylemem. Beni kızdıran, sinirlendiren bir davranışları olursa, bunu yüzlerine söyleyemem ve o kızgınlık, kırgınlık boğazıma düğümlenir, rahatlayabilmem için bu kızgınlığı başka birisine akıtmam gerekir, ona anlatırım. Anneme göre bu dedikodu değilmiş, rahatlayabilmek için insan bunu yapabilirmiş. Ha bir de anneme göre bunları burada yaza yaza hiç arkadaşım kalmayacakmış :p

Kısacası, benim için herkesin beni sevmesi, onaylaması hala çok önemli. Bu mevzu beni çok yorduğundan, nedenini sorguluyorum. İlerde kızımın da bu konuda sıkıntı yaşamasını istemem. Mesela Osman çok net biri. Aman beni sevsinler, diye bir derdi yok. Umurunda bile değil. Seven sever, sevmeyen gider. Hiç dert değil yani onun için. Ben niye böyleyim?

Sorguluyorum. Ben hep, aferin kızıma, diye büyütüldüm. Annem ve babamdan o aferini duymak o kadar önemliydi ki, bütün okul hayatım boyunca hep o aferin için çalıştım. Ama bir kırılım yaşadım ve üniversiteyi bitirdikten sonra, annem ve babam için değil, kendim için yaşamaya başladım. Ama, demek öyle bir derinlere işlemiş ki onaylanma ihtiyacı, hala beni tırtıklıyor.

Hani yaşam koçları sorular sorar ya:

– Onaylanmazsan ne olur? Beni sevmezler.

– Seni sevmezlerse ne olur? Yalnız kalırım.

– Yalnız kalırsan ne olur? Bilmem, ne olur?..

Mesela biri benim için, Tuğçe mi, ay o çok bencildir, söz verip tutmaz, yüzüne güler ama arkandan konuşur, dese???

Ayyy, çok canım sıkıldı yahu, demesinler öyle.

– Niye? Desinler, n’olur?

Ama ben iyi bir kızım. Aynı zamanda da iyi biriyim.

– Kız mı? Koca kadınsın ayol, küçül de cebime gir.

Koca kadın mıyım? Gerçekten mi? Kendimden koca kadın diye söz etmek o kadar garip geliyor ki, anlatamam.

– Alışsan iyi olur, 2014’te 36. yaşını dolduruyorsun ve 37’den gün almaya başlıyorsun.

Haddi be, ohaaa…

Tamam, o halde ben biraz bencil, ara ara kızgın, bazen sahte, unutkan ve arada da sözünde durmayan koca bir kadınım. Evet, evet, yaşasın, ben buyum…

Şarkı söyleyerek para kazanan insanların dünyasında şöyle bir geyik döner durur: şarkıcı mısın, sanatçı mısın, şarkıcı mıyım, sanatçı mıyım… Şarkı söyleyerek para kazanan insanlardan, habire, bu soruya yanıt vermeleri istenir. “Sanatçıyım” dese saldıracaklar, “Sanatçı şöyle olur böyle olur, senden de sanatçı mı olur”. En son baktım, hepsi direk “Şarkıcıyım” diyor. Oh, en azından kafaları rahat.

Yoga camiasında da durum biraz böyle sanki. Yoga eğitimi vererek para kazanan insanlara ‘Yoga Hocası’ mı diyeceğiz? E, o zaman senelerini bu işe vermiş deneyimli hocalara ayıp olmuyor mu?

En iyisi ben kendime ‘Yogacı’ diyeyim, kurtulayım. ‘Yogacı’, yani yoga yapan kimse! Yoga yaparken, bir yandan da öğrendiklerini öğreten kimse.

2013’e girerken yazmış olduğum, “Yeni Yılda Yapılacaklar” yazıma göz attım. Özetle şöyle demişim:

1- Dedikoyu bırak!

2- Daima şık ol!

3- Yoga ile dopdolu bir yıl geçir!

4- Gündemi takip et!

Önce, ne kadar yol kat ettim, onu görelim…

Dedikodu konusunda SIFIR! yol kat edildi, maalesef, her gün mutlaka birilerinin arkasından konuşurken yakalıyorum kendimi. Rezalet! Daha da kötüsü, çoğunu gidip yüzlerine söylemem, söyleyemem. Çünkü, insanların iyi tarafında kalmak, şirin kız, iyi kız olmak gibi de bir halim var. Zaten bu ikisi, yani dedikodu yapma ihtiyacı ve iyi kız olma hali birlikte çalışıyor. Yani, iyi kız olmak uğruna kendimi net olarak ortaya koyamıyorum (çatışmaktan ve kabul görmemekten korkuyorum), o nedenle içimde sıkışıp kalan enerjiyi boşaltabilmek için de dedikodu yapıyorum. (Yani, dedikoduyu kötü olduğum için değil, çok iyi olduğumdan yapıyorum. Bak ya, ne kadar ikircikli, değil mi, dürüst olurken dahi, alttan alttan size, ben aslında bunları iyilikten yapıyorum, mesajı veriyorum, hahaha…) Ama, aslında bu kendi adıma çok başarılı bir tespit. Dedikodu ihtiyacım, aslında iyi kız olma, başkalarına kendimi kabul ettirme, onaylanma ihtiyacımdan kaynaklanıyor. Yani, kendim olmayı başarabilirsem, kendime sadık kalabilirsem, hissettiklerimi, düşündüklerimi dürüstçe, net olarak karşımdakinin yüzüne söyleyebileceğim ve arkalarından konuşmama da gerek kalmayacak. Çünkü, insanların özel meselelerini başka insanlara anlatmıyorum ben, sadece beni kızdıran, üzen bir davranışları olduğunda, bunu yüzlerine söylemek yerine yakınımdakilere anlatıyorum. Yani, kötünün iyisi işte.

Şu durumda 2014’te yapılacaklar listemin ilk iki maddesi belli oldu:

* İyi kız olmayı bırak!

* Dedikoduyu bırak!

Ah ah, bunlar keşke böyle burada yazmak kadar kolay uygulanabilse, hayat ne güzel olurdu, değil mi?

Aslında bu ‘iyi kız olma’ halimi bir süredir sorguluyordum. Bu durum beni, uzunca bir süredir rahatsız ediyordu. Bu konu bir de, ‘Hamile Yogası Eğitmenlik Eğitimi’nde (verilen okumalardan birinde) KÜT! diye karşıma çıkınca, ‘dur’ dedim, bunun üzerinde çalışayım ben artık. Zira, ya iyi bir kız çocuğu olarak kalacağım, ya da güçlü, ergin, dişi, gerçek bir kadın olacağım.

Evet, 2013’ü değerlendiriyorduk, devam edelim… Gelelim ‘Her daim şık ol’ maddesine. Tahmin edin, kaç aldım, SIFIR! evet, bu maddeden de çakozladım. Hatta şu anda bunları yazarken, ‘ŞIK’ her ne ise, ben onun tam zıddıyım yani, bu kadar olur! Ok, şu durumda bunu derinlemesine sorgulamaya lüzum görmüyorum, bu maddeyi direk 2014 listeme ekliyorum:

*  Her daim şık ol!

2013 Listesinin 3’üncü maddesi şöyle diyor: Yoga ile dopdolu bir yıl geçir. Tahmin edin bu maddeden kaç aldım: SIFIR mı dediniz??? Hahaha YANLIŞ! bu sene hiç de fena değildim bu konuda. Geçen sene, kızım üç-dört aylıktı sanırım, düzenli yoga yapmaya başlamıştım, hemen hemen kesintisiz (boynum nedeniyle 2 ay ara verdim) devam ediyorum. Ayrıca bu yıl,  Zeynep Aksoy’dan “Temel Yoga Hocalık Eğitimi”ne başladım, tam gaz devam ediyorum. Son üç buluşma ve inziva kaldı. Yani, kadın kült olmuş zaten, diyecek söz yok. Saygı ile önünde eğilirim, o kadar. Tam isabet bir seçim yapmışım, yaşasın! Her gün kendi pratiğimi yapıyorum (hasta değilsem) ve meditasyon için de aktif çaba halindeyim. Cihangir Yoga derslerine mümkün olduğunca katılmaya çalışıyorum, asistanlık yapıyorum. Ama en güzeli ve bence en öğretici olanı, yoga yapmak isteyen bir grup arkadaşıma haftada iki gün ders veriyorum. Elbette para karşılığı değil, zira henüz sertifikamı bile almadım. Neyi beğendiler, ne daha iyi olabilirdi, sürekli konuşuyoruz, sağ olsunlar bana müthiş bir katkıları oluyor.

Artı, Şaylan Yılmaz ile “Hamile Yogası” eğitimine başladım. İlk buluşmamız gerçekleşti, bu hafta sonu da ikinci buluşma gerçekleşecek. Harikaydı ilk hafta sonu, çok çok güzeldi. Şaylan Hoca’yı da hislerime dayanarak seçmiştim. Yaşasın, artık aklıma değil, sezgilerime dayanarak kararlar verebiliyorum ve her seferinde TAM İSABET diyorum. İkinci buluşmamızı dört gözle bekliyorum.

Peki YOGA konusunda 2014’ten ne mi bekliyorum? Elbette, almakta olduğum bu iki harikulade eğitim programını başarı ile tamamlamak, öğrendiklerimi uygulama fırsatı yakalayarak içselleştirebilmek ve bu emeklerimin karşılığını manen ve madden alabilmeye başlamak. Her gün kendi pratiğimi yapabilmek, deneyimli yoga eğitmenlerinin derslerine düzenli katılarak sürekli beslenebilmek… Yani 2014 Listesi devam:

* Yogaya sadık kal! 

* Keyifle ve neşe ile kendi paranı kazan! (ki yeni eğitimler almaya devam edebileyim;)

2013 Listesinin son maddesi ise şöyleymiş: Gündem takip edilecek.  Tahmin edin bu maddeden kaç aldım? SIFIR! mı dediniz? Haaaa, yanlış yanlış… BEŞ üzerinden ON aldım, ON 🙂 matematikçiler kızacak şimdi, yüzde bin aldım, hihihi… Bu konuda sevgili ülkemin hareketli gündemi beni tuttu yakamdan yakaladı, bireysel hiç bir çabam olmadı vallahi, cebren ve hile ile gündem beni içine çekti, hatta bir ara (haziran/temmuz) tümüyle esir aldı, yuttu beni. O nedenle bu maddeyi bir süreliğine geri çekeyim diyorum. Belki de 2013’te olan her şey, “Gezi, kayıplar, ölümler…” her şey benim yüzümden oldu, benim şu “gündemi takip edeyim” çözümlemem yüzünden (psikolojide bu hale: kendini aşırı önemseme hali derler her halde). Her neyse, sonuç olarak bu maddeyi 2014 listeme koymuyorum, bakalım faydası olacak mı…

O halde toparlayalım…

2014’te YAPILACAKLAR LİSTEM:

1- İyi kız olmayı, başkalarının iyi tarafında kalma çabanı BIRAK. Kendin ol. Adam ol. Yok, Kadın ol!

2- Dedikoduyu BIRAK.

3- Her daim şık ol.

4- Yogaya sadık kal.

5- Keyifle ve neşeyle kendi paranı kazan, bolluk ve bereket enerjisi sana aksın.

6- Meditasyon çalış, iç sesine ve sezgilerine kulak ver.

7- Kendin hakkında da kötü konuşmayı bırak. (Evet, kendim hakkında da böyle kötü kötü konuşup duruyorum. Daha bir kere de ben şunu çok iyi yaparım dediğimi bilmem. Ne yemek pişirmek, ne resim yapmak, ne yazı yazmak, ne yoga, ne her hangi bir şey… şimdiye dek uğraştığım, emek verdiğim hiç bir alanda ‘ben iyiyimdir’ demedim, yuh olsun bana! Aşırı mütevazı olma hali… Aslında bunun kökeninde de ‘aman kabul göreyim, herkes beni sevsin’ duygusu yatıyor ya, onu başka bir yazıda ele alırız artık…)

8- ELBETTE, ailenin, kızının tadını çıkar, doya doya 😉 Bir çocuk daha yap, haaaa… süpriiizzz.. bunu beklemiyordunuz, değil mi? Vallahi aslında AKLIM kesinlikle “Hayır” diyor, “daha erken.” Ama, SEZGİM “Evet,” diyor. “Hadi!” Bir önceki madde gereği, sezgime kulak vermem gerekiyor, kusura bakmayın :p

Bu sene çok madde var 🙁 Çok çalışmam lazım, çok! Hepinize iyi seneler!.. Sevgiyle kalın.