(Yine akilli telefondan yaziyorum, Turkce karakter kullanmayacagim, kusura bakmayin)
Inci benim zihnimi okuyabiliyor. Giderek buna daha da inaniyorum. Bir kere ruh halimi hep anlar, konusmaya basladigindan beri. Ornegin, birlikte sohbet edip oyun oynadigimiz bir gun benim aklima bir an birsey geldiydi ve bizimki aninda “Anne niye uzuldun?” diye sormustu. Cok ta ufakti daha. Herhalde aklimdan gecen yuzume yansidi, Inci de anladi, demis, gecistirmistim.
Ama sonra defalarca buna benzer seyler yasadik. Gecen gun, ailecek kahvalti ediyoruz, ben Timur’u emziriyorum, Osman cep telinden birseyler bakiyor, aklimdan bi an cep telime uzanmak gecti, Inci aninda babasina, “baba annemin telefonunu ona verir misin?” diye sordu. Hadi, bu da olabilir, tesaduf…
Bir baskasi… Haftasonlarimiz cok zorlu gecebiliyor, mesela dun zor bir gundu, cok yorgun hissettigim bir anda, durduk yere Inci ne dese begenirsiniz, “Anne bence Hafize gelsin artik” Yani inanilir gibi degil, Hafizanim yedi ay once isten ayrildi ve yedi aydir Inci onu gormedi, ustelik bizimleyken Inci oyle ona duskun de degildi, cunku ben de evdeydim. Tamam, hadi belki Osman’la aramizda bir konusmada adi gectiyse duymustur da, tam yerinde cuk diye kullandi, o da ilginc.. Bunlara benzer baska olaylar da var, keske yazsaymisim, hep unuttum.
Ama bir tanesi var ki, iste o tuylerimi urpertti. Son donemde birkac tane kanser haberi aldim. Cok uzuldum. Ve gecen gun aklimdan sunu geciriyordum: Allah korusun, bana bisey olsa, cocuklar vs, anladiniz iste… Inci de yanimda oyuncaklariyla oynuyor, bir anda bana dondu ve: “korkma annecim o zaman biz seni hastaneye gotururuz” dedi… Honk diye kaldim. Kanim dondu resmen. Iste bu bana gore tesaduf vs olarak aciklayamayacagim, net bir zihin okuma.
Siz ne dersiniz?