Yarın Timur 4 yaşına basacak. Ben Şubat’ta 41 oldum. İnci bu sene 7 oluyor. Evliliğimizin 10. Yılı.
Geçen yıl, 40.yaşım epey sancılı geçti. Birtakım sağlık sorunları ile uğraştım, durdum. O uğraşmalar arasında hastalık ve ölüm korkusu tetiklendi. Sanırım, bana bir kapı açılması gerekiyordu ki, yakınlarım geri çekildiler. Ailem beni pek ciddiye almadı, kendimi yalnız ve çaresiz hissettim. Bir süre ağlamak ve isyan etmekle geçti vakit. Ama sonra, bana tek yardım edebilecek, beni tek avutabilecek olanla yakınlık kurmaya karar verdim. Kendiliğinden oldu. Dara düşünce…
Okumaya başladım. Nasip oldu Kur-an’i Kerim’in iki ayri mealini okudum. Nasip oldu tasavvuf sohbetleri dinlemeye başladım. Nasip oldu, tasavvuf okumaya başladım. Hatta namaz kılmaya başladım. Henüz arzu ettiğim yerde değilim ama daha iyisini yapmak için çalışacağım.
Bunları yazıyorum ya, inşallah nazar değmesin. Çünkü insan bir anda uzağına düşebiliyor. İnşallah devamı gelsin, ibadetimi düzenli yapabileyim, idrakim artsın. Kalbimde hissedebileyim o aşkı, inşallah.
Bu hayat, en pembe tüyler içinde yaşayan için bile çok zor, tuzaklarla dolu. O nedenle güçlü kalmak, huzurlu olmak için maneviyatın güçlü olmalı ve bedenine iyi bakmalısın. Yani sağlıklı beslenmeli ve spor yapmalısın.
Devamı gelecek…