Kelebek köşe yazarlarından Yonca Tokbaş, 13 Eylül 2010 tarihli yazısında “Kararsız kadının tekiyim ben” demiş ve eklemiş:
“Acaba ben çalışmalı mıyım, yoksa basıp istifamı evde oturup hayatımı böööyle çocuklarımla mı geçirmeliyim; hayat zaten boş, neden kendimi sürekli paralıyorum ki?” sorularıyla, “Olur mu hiç Yonca? Saçmalama. Sen bu kadar eğitimi, kariyeri onu-bunu-şunu evde oturmak için mi yaptın? Olmaz, bastır totonu otur kariyer basamaklarında!”
Bayram sonrası ilk iş gününde, Kadıköy-Beşiktaş 8:15 vapur seferim sırasında okuduğum bu satırlar o kadar beni yansıtıyordu ki, gizli gizli sevindim, “oh be, yalnız değilmişim, benim gibi deliler varmış,” dedim.
Evet! İşte itiraf ediyorum, ben de tam 11 senedir, yani üniversite bitip de iş hayatına atıldığım tarihten bu yana aynı kararsızlık içerisindeyim. Bir yanım diyor: “Otur evde, yazı yaz, yoga, meditasyon, reiki yap. Bir daha mı geleceksin dünyaya, bu koşturmaca içinde nereye kadar?” Ancak hemen ardından diğer yanım alıyor sazı eline: “Saçmalama, bu devirde işin gücün var, paranı kazanıyorsun, kendi ayakların üzerinde duruyorsun, hem çalışmak seni zinde tutuyor, üstelik sen başarıyla beslenen birisisin, kır dizini, otur çalış!”
Ancak bu iki teyp o kadar sık dönüp duruyor ki, adeta her an, her saniyeyi kaplayan ezeli ve ebedi bir kararsızlık türküsü çalıyor zihnimde. Ben bu durumdan çok fena sıkıldım ve kendimi bir üst modelimle değiştirmek istiyorum artık.
Bir insan zihni bu kadar hızlı ve yaratıcı biçimde çalışabilir mi, evet çalışır… Kendimden biliyorum, benim zihnim saniyede binbeşyüz fikir üretebiliyor, konu “kurumsal hayattan kurtulmak ve yumuşak seyire geçip hayatın tadını çıkarabilmek” olunca. Ama her bir fikri çürütecek binbeşyüz fikir üretmem de yine tek bir saniyemi alıyor. Sonra yine yeniden aynı terane…
Kısacası, ey Yonca, ben de iflah olmaz bir kararsızım, sen olur da bir gün karar verebilirsen, nolur köşende yazıver de bilelim. Belki domino etkisi yaratır ve bizim gibileri kurtarırsın.