Evet! Sonunda kararımı verdim ve işi bıraktım. Karar vermek zor oldu; bir yanda İnci’mle zaman geçirebilmek, diğer yanda kendi ayakları üzerinde durabilen bir kadın olmak vardı. Ben İnci’mi seçtim. En az üç sene evden tam zamanlı ayrılmamak bana daha doğru göründü.
Tam 8 aylık oldu kuzum. Bakıcımız da var. Ben de varım. Bu sayede kızım tek başına yatakta, parkta mızır mızır ağlamak ve ilgi dilenmek zorunda değil (en azından günün büyük bölümünde) ve en önemlisi, biliyorum ki kötü muameleye maruz değil.
Ben ne durumdayım diye sorarsanız, ara ara bunalıyorum. İşi özlediğim zamanlar da oluyor. Ancak genel anlamda mutluyum. Bununla beraber, insana bir hayat gailesi gerek. En azından benim için öyle. Ve çocuğumu yetiştiriyor olmam yeterli değil, sadece kendime ait bir hedef gerek. İşte bu sebeple de kendimi yoga eğitmenliğine hazırlıyorum.
Birçokları bunu ciddiye almıyor. Bu işten para kazanamayacağımı, bu işin hobi seviyesinde kalacağını düşünüyorlar. Ben ise her zamanki gibi pozitifteyim 🙂 Belki yağmayacak ama akacak 🙂 inanıyorum.