Bugün İnci Kız çok mızmızdı. Bütün gün yavru ördek gibi mızır mızır peşimde dolandı. Tek elinde maymununu sürükleyerek paytak paytak yürüyor, ben kaçıyorum o geliyor. Ve sürekli söyleniyor. Çok şükür ki biraz evvel gece uykusuna geçti. Ara ara uyanıyor ama, tam ayılmadan yeniden bayılır artık, sorun yok.
Ben de ayaklarımı uzattım, dinleniyorum. Ve dinlenirken ne yapıyorum dersin? Az evvel uyusun da rahatlayayım diye dua ettiğim cumartesi mızığımın resimlerine bakıyorum. Ay may bu da tatlı, şu çok daha tatlı diyorum kendi kendime. Fena, çok fena…
Yarın kahvaltı için randevumuz vardı, malesef son anda iptal oldu 🙁 Biz de ailecek takılacağız.
Çocuk olmadan evvel AVM’lerden nefret ederdim. Hatta millet buraya nasıl ve neden çocuk getirir diye de insanları eleştirirdim. Henüz anne/baba olmadıysan, dur okur, bekle de gör, tasvip etmediğin neleri neleri yaparken bulacaksın kendini. İlk aylardaki idealist havalar bir süre sonra puf puf sönmeye başlıyor 🙂 Sönsün de zaten. Yoksa mom-zilla olarak devam edersin hayatına. Evet, sonuç olarak yarın Meydan Buyaka’dayız. Hani yılın ilk sabahı gitmiş çok da güzel vakit geçirmiştik ya, bakalım bu sefer de şansımız yaver gidecek mi, kız duracak mı, yiyecek mi, uyuyacak mı vs vs göreceğiz.
Not: Ey okur, bekar ve/veya çocuksuzsan deliksiz uykunun, gece gündüz istediğin saatte istediğin yere gidip gezebiliyor olmanın tadını çıkar, olur mu! (Çocukluysan, daraldıkça çocuğunu mıncır sev, geçer)