Eşim gidip bir kamera almış! Bir adet kamera, yani evin sadece bir odasını izleyebileceğiz. Ben bakıcımızı azıcık tanıdıysam, günün büyücek bir bölümünü diğer odalarda geçirecektir. Neden mi? Çünkü izlenmekten hoşlanmayacaktır.
Bu sebeple henüz kamerayı kurdurmadım. İki adet kamera daha alırsak, salonu, mutfağı ve kızımın odasını izleyebiliyor olacağız. Beklemedeyim!
Ha, bakıcımıza kamera konusunu açtım. Hiç tepki vermedi. Geçen hafta biraz gerilmiştik ya, o sebepten böyle bir karar verdiğimi düşündü herhalde. Dedi ki, benimle ya da eşimle bir sorunu yokmuş, sadece evdeki köpekmiş derdi. Çünkü her gün süpürsek de ev tüy oluyormuş, midesi bulanıyormuş. Yoksa bizimle çalışmaktan ötürü şikayeti yokmuş.
Ona, ‘Diyecek bir şey yok, Dora evimizin bir ferdi, bu fikre kendini alıştırmaya çalış, bak Dora’nın alanını kısıtladık, kızın odasına, salonda kıza ayırdığımız bir bölüme giremiyor, kanepe ve koltuklara çıkmıyor. Bu kadar yapabiliriz, daha fazlasını bekleme,’ dedim. Olay öylece kapandı. Ama sonuç olarak kamera fikrini kendisine açtım.
İşin ilginç yanı, aramızdaki gerginliği aştık ve kamera fikri benim için önemini yitirir gibi oldu. İşte bu da düşebileceğiniz tuzaklardan birisi. Bakıcı ile yakınlaşınca, kamera fikri gereksiz görünmeye başlıyor. Ya da pahalı, zahmetli vs vs… Yok, bu tuzağa da düşmemeli.
Diğer kameraların gelmesi bakalım ne kadar zamanımızı alacak, takipte kalınız…