tanuka.net

İnci’miz üç yaşındayken, Oğlumuz Timur, 27 Şubat 2015, Cuma günü, sabah saat 8:03’te dünyaya geldi. Kilo:3240 gr, Boy: 51 cm.

İnci ve Timur’u tanıştırmayı, İnci’nin doktoru Prof. Dr. Yıldız Perk’in önerdiği gibi yaptık, çok ta başarılı oldu. İnci’ye iki gün anneannede kalacağını, bizim bir iş gezisinde olacağımızı, pazar sabahı onu anneanneden alacağımızı söyledik. Böylece, hem ben doğumun ardından ilk iki günü sadece Timur’a ayırabilecektim (ki bu bir yenidoğan olarak Timur’un en doğal hakkıydı), hem de İnci’yi tüm hengameden uzak tutmuş olacaktık. En sancılı dönemimde benim için endişelenmeyecekti, tüm gelen gidenler Timur için olacağından kıskançlık ta duymayacaktı.

Hastaneden çıkacağımız günün sabahı, Osman İnci’yi almaya gitti, yolda ona Timur’un artık her an gelebileceğini söylemiş. Ben İnci’yi giyinmiş ve ayakta karşıladım. Timur hemşirenin kucağındaydı. Yani ilk resim, yatakta gecelikli bir anne ve kucağında meme emen yabancı bir bebek olmadı! Timur’un beşiğine İnci için aldığımız hediyeyi koymuştuk, İnci de elinde Timur için bir hediye ile geldi. Hediyeler değiş tokuş edildi. Aile fotoğraflarımız çekildi. İnci sanki yabancı bir çocuk için ordaymışız gibi hissetti, bir ara bana “Anne’cim Timur’un anne babası nerde?” diye sordu 🙂

Ve böylece eve geldik. Eve gelen giden misafirimiz pek olmadı. Bu aslında bizim avantajımızaydı bence. Günlük hayatımıza çarçabuk geri dönmüş olduk. Vay canına, bugün itibarıyla 36 günü devirmişiz bile.

İki çocukla hayat nasıl mı? Zor!.. Gerçekten zor. Timur’un yoğun gaz sancıları var. Akşamları 3 saat kadar kucakta ağlıyor. İnci tabi hafif hafif kıskanmaya başladı.” Anne beni Timur gibi taşı, anne beni de içine sok” (wrap sling’e girmek istiyor). Geceler çok hareketli. Timur benim yanımda yatıyor, İnci yan odada. Osman üst kata kaçtı, salonda takılıyor. Gece boyunca bir Timur uyanıp emmek istiyor, tam o uykuya dalmışken, bu sefer İnci uyanıyor, yanıma gelmek istiyor. Ben onu kucağıma alıp yatağına götürüyorum ve o uyuyana dek yanında yatıyorum, o sırada ben de uyuyakalıyorum tabi ama içerden Timur’un ağlama sesiyle kendime gelip yan odaya koşturuyorum.

Tüm bu zorlukların arasında bir sorunumuz daha var ki o da İnci’nin tuvalet eğitiminin hala devam ediyor oluşu. Tam altı aydır çalışıyoruz. Son altı ayda hayatımızda birçok şey değişti, taşınma, gebelik, yeni okul, kardeş… Belki de sebep bunlar, bilemiyorum, belki de hazır değildi İnci, ben acele ettim. Ama sonuç olarak hala “anne çişim var” diyemiyor. Ben oturtmuşsam, çişini tuvalete yapıyor ama es kaza çişi varken ben onu oturtmamışsam da direk altına yapıyor. Kısacası, her gün en az iki üç kaza var. Her gün çamaşır makinemiz çalışıyor. Kıyafetler eridi artık resmen. Herşeyimiz çiş kokuyor.

Aksilik bu ya, Osman’ın uzun zamandır katılmak istediği bir eğitim programı da bu döneme denk geldi. Kırkımız dolmadan on günlük bir eğitim için Prag’a gitti. Annem yardıma geldi, bende kaldı, elbette, ama aynı şey değil. Bir kere annem artık yaşlandı, onu yormak istemiyorum (ama yine de çok yoruldu), tabi Osman’ın yaptığı bazı şeyleri annem yapamadı, mesela İnci’yi okula götürüp getirmek (benim araba koltuğu takıntımdan ötürü), Dora’yı çişe çıkarmak gibi. Babam da evde yalnız kalamıyor, sanırım kaygı duyuyor bundan. Bizde de kalamadı, kanepede uyuyamadı. Sonuçta yarı annemlerde, yarı bizde kaldık. Ama annemlerin evi iki çocuk, bir köpekle kalmaya müsait değil. Ben günde dört kere, hem Timur’u, hem İnci’yi arabaya indir, bindir, ikisinin de gülle gibi çantalarını taşı, helak oldum. Güya lohusayım 🙂

Bu arada Dora da kum döküyormuş, o da çişlerini eve yapmaya başlamasın mı!.. Kabus!

Ama neyse ki dün Osman döndü, eğitimi çok başarılı geçmiş ve sertifikasını almış. Biz de düzenimize dönmüş olduk.

Şimdi Dora tedavi görüyor, bu süreçte de pansiyonda kalıyor. Tedavisi tamamlanınca onu da eve getireceğiz ve herşey yoluna girecek, umarım.

Şu anda hayat gerçekten zor, bununla beraber, şükürler olsun ki iki evladımız da sağlıklı sıhhatli.  BlogcuAnne’nin bir yazısı vardı, tünelin ucu ışığa çıkıyormuş, işte bana dayanma gücü veren de bu, ee n’aparsın umut dünyası!..

Not: akilli telefondan yaziyorum, turkce karakter ve imla hatalarini mazur gorunuz…

Ikinci cocugumuzun dogumuna haftalar kala icimde kapana sıkışmışım gibi bir his belirdi. Gecmisteki “ben”e bir ozlem duyuyorum.  Halihazirda, oturup dusundugumde, hayatta yaptigim en guzel sey banka sonrasi sacmalamalarimdi, diyorum. Ailemin evinden tasinmam, Hera Bar ve Kirinti’daki garsonluk gunlerim ve bittabi Royal Caribbean gunleri… Uc bes seneye bir omurluk ani sigdirmisim. Oysa simdi hayat korkutucu derecede siradan, ciddi… (ama yanlis anlasilmasin, cok ta mutluyum, garip bir ikilem bu, hem cok mutluyum hem de iste kapana kisilmis gibiyim. Nankorluk yapmaktan cok korkuyorum, o yuzden bin kere sukurler olsun bugunku halime) Bu arada, o macerali gunlerin icindeyken de oyle hersey kusursuz, sorunsuz degildi. Hatta, mesela gemiyi dev bir çöp konteyniri olarak gordugumu hatirliyorum. Gemiden kurtulmaya can atiyordum. Ama, sanirim insan bir donup gecmise bakinca aci hatiralar silinmis gitmis, sadece guzel anilar kalmis oluyor. Bu mantikla, mutlaka ki ilerde donup bu gunlere baktigimda da ayni duyguda olacagim…

Aslinda, ihtiyacim olan sey biraz gezmek sanirim. Kendimi bulundugum yere cakilip kalmis gibi hissediyorum. Benim biraz gezip tozmaya, yeni yerler gormeye ihtiyacim var 😉

Sabahları yoga, nefes ve meditasyon pratiğim devam ediyor. Önce Chandra-Namaskar ile ısınıyorum, ardından bir iki adet Suryanamaskar A, ayaktaki pozlar, bir adet oturarak öne eğilme (bunu Yin gibi yapıyorum), aralara Hamile Yogası pozlarından serpiştiriyorum. Kısa kısa Nadi-Shodhana, Meditasyon ve Savasana ile bitiriyorum. Toplam 40 dakika…

(Şimdi, buna bir eklemem olacak – 2-3 haftada bir bakım!..)

Yoga Şala’da çalıştığım için bir takım haklarım var. Workshop’larda 20% indirim alıyorum. Bugün ilk kez bu hakkımı kullanarak bir Workshop satın aldım, hem de hep tanımak istediğim bir kişiden – Michael Saunders – Active Inactivity Workshop. Zeynep Aksoy da TT esnasında bu Hoca’dan övgüyle söz etmişti. Bir adet Workshop’ta daha gözüm var, bakalım… Yara Ulcay Hoca’nın özellikle tavsiye ettiği bir kişi, Sergio Carvalho. Ama o Slow Power Vinyasa verecek ve Workshop Ocak sonunda. E ben Şubat sonu doğuruyorum. O nedenle, emin değilim, katılabilecek miyim, zaman gösterecek.

Dün şeker yüklemem yapıldı, 26+1’de. Ayrıntılı ultrason da yapıldı. Herşey yolunda. Timur’un bir iki resmini verdi Dr Herman, Osman da ben de aynı şeyi düşündük, İnci’nin ultrason görüntüleri ile tıpa tıp aynı. Sanırım çocuklar birbirine benzeyecek 🙂

Normal doğum şansım var mı diye, bir kez daha sordum, çok riskli, olmaz, dedi. İlk doğumum, malum, sezaryen ve sadece 2,5 – 3 yıl önce gerçekleşti, bu yüzden önermiyor.

Şu durumda 39 hafta dolmadan Timur doğmuş olacak, inşallah. 1 Mart, dedi, gerçi bu tarih Pazar’a denk geliyor, belki 2 ya da 3 Mart olabilir. Çok az kaldı, yaklaşık 2,5 ay sonra ikinci çocuğumuz geliyor… Çok heyecanlı. Bu arada, halihazırda tam 10kg almış bulunuyorum.

Güzel gelişmeler…

1- Tam 3 gündür her sabah 6’da kendi yoga pratiğimi yapabiliyorum. Muazzam iyi hissettiriyor bana kendimi.

2- Hani şu Home Office çalışma olayı vardı ya, dün son bir Skype yaptık. Vergi olayını nasıl çözeceğimiz hususunda anlaştık, el sıkıştık, kısmetse Ocak 2015’te başlıyoruz…

3- Evdeki yardımcım sigortalı iş buldu ve gitti. Biraz fazlaca yoruluyorum ama, en azından param cebimde kalıyor. Bebek gelene kadar böyle idare edeceğim, sonra birine bakacağım.

4- İnci’min altını açtık, iki hafta oldu, Anne çişim geldi derken paçalarından salıyor 🙂 ama tuvalete de yaptığı oluyor arada :))) En azından tuvaletten korkma, kakasını tutma, kabızlık gibi beni esas korkutan şeyler yok, çok şükür. Bu arada, yine öksürük başladı. Akşamları ballı ılık süt, sabahları da geceden beklettiğim içi oyulmuş kara turp+bal ikilisinden veriyorum. Umarım yakında atlatırız…

5- Michael Saunders’ın bir Workshop’una katılıyorum 😉 ”

Gelelim bu yazının esas konusuna:

Geçen gün burada (Yoga Şala) vücut tipi Pitta/Vata olan bir danışanın Ayurveda seansına çevirmen olarak katıldım. Büyük ihtimal ile ben de Pitta/Vata’yım, diye düşünüyorum. İnternette bir test aldım, Vata:66, Pitta:71, Kappha:32 çıktı.

Vata – hızlı hareket eder, tezcanlı, ince yapılı / Pitta – orta yapılı, sabırsız, çabuk alev alan ateşli bir kişilik yapısı, öğün atlayamama, güzel iştah… yani ben!..

Bizde hava ve ateş elementi çok yüksekmiş. O nedenle bunu dengelemek gerekiyor.

Genel prensipler şöyle:

– Çiğ sebze ve meyve yerine pişmiş tüket (salataları sınırla)

– Soğuk yemek yerine ılık ve sıcak ye (buzdolabından yeni çıkmış meyve, yoğurt, su vb. tüketme)

– Ateşli kişilik yapısını azdıran acı, bol baharatlı gıdalardan uzak dur (kırmızı pul biber, fazla zencefil hatta roka, tere, çiğ soğan ve sarımsak, vasabi vb.)

– Herkese uygun: zerdeçal çayı tüket (sıcak suya biraz zerdeçal ekle ve iç)

– Kimyon, kişniş, rezene çayı iç

– Herkese uygun: mayalı ekmek ve rafine şekerden uzak dur. Kendi ekmeğini kendin yap, ARPA UNU bulabilirsen çok iyi, bazlama, krep gibi mayasız seçeneklere yönel.

– Vata’nı ve zihnindeki Ateş elementini dengelemek için  “grounding” yani topraklayıcı egzersiz yap. Yoga süper bir seçenek, ama Vinyasa, Power Yoga gibi yüksek tempolu/enerjiyi de yükseltici seçeneklere değil, Yin/Hatha gibi topraklanmanı sağlayacak daha yavaş tempolu seçeneklere yönel. Bir de yarış psikolojisi ile ya da “continuous self improvement – yani sürekli kendini geliştirme çabası ve kendin ile yarış içinde olma hali”nde yoga yapma, sadece düzenli yoga yap. Regl dönemlerinde Yoga yapma.

– Dengeleyici, sakinleştirici Pranayama(Nefes Teknikleri) ve Meditasyon çok faydalı

– Protein ve hayvansal gıdaları sabah ve öğlen tüket, hayvansal gıda seçerken organik olmasına özen göster

– 3 ana öğün ve iki ara öğün ye, ancak dakikası dakikasına aynı saatte. Gün boyu atıştırır halde ASLA olma! Sabah 7:00, Ara 1 – 10:30, Öğlen 12:30, Ara 2 – 16:00, Akşam 19:00 ideal!

– Yemek ile meyve tüketme (meyve suyu da) – Meyveyi ya yemeklerden 30 dk önce ya da 2 saat sonra tüket.

– Kinoa, Karabuğday çok faydalı

– Mercimek, fasulye, nohut, yoğurt gibi gaz yapan yiyecekleri kimyon ile tüket

– Fazla citrus (limon, sirke, greyfurt, portakal) tatlarından uzak dur, ateş elementini yükseltir.

– Nane, fesleğen, kekik, maydonoz çok faydalı

– Kuru meyve yiyebilirsin.

Bugün bir başka misafirin daha Ayurveda seansına katılacağım…

Bu sabah bir mucize oldu. Saat altıda uyandım ve 40 dakika Yoga yaptım, sonunda Savasana bile vardı 🙂

Günlük pratiğimin, sağlıkla, keyifle, neşeyle, kolayla devamı için neler mümkün…

Yine geldi Aralık, bir yılın daha sonu.

Geçen yılki çözümlemelerime baktım da, ikinci çocuk, günlük Yoga ve Meditasyon pratiği ve yeniden iş hayatında var olmayı, yeniden kendi paramı kazanır olmayı istemişim.

Aslında, sonuçlar hiç de fena değil:

1- İkinci çocuk yolda: üstelik içimden geçirdiğim gibi: erkek (çok şükürler olsun, darısı isteyenlerin başına) – bununla beraber, tam da yeniden dışarıya açılmak, üretmek, birşeyler yapmak istediğim şu dönemde, tam da İnci artık emmeyi bırakmışken, geceleri kesintisiz uyumaya geçmişken, yani tam da rahata ermişken, herşeyi sil baştan yaşamak düşüncesi ve finansal kaygılar bu mutluluğu biraz gölgeliyor. Ama, elbette biliyorum, su akar yolunu bulur. Herşey yoluna girecek, hiç şüphem yok bundan. Mutlaka ki oğlumuz Timur da bereketiyle gelecek. Ben bir süre sıkılacağım ama, yeniden rahata ereceğim, inşallah.

2- Günlük Yoga ve Meditasyon pratiği – YOK! Bu yıl “Özdisiplin” de dilemeliyim. Ama en azından Yoga’nın uzağında değilim. Bu yıl hem Birthlight’tan Hamile Yogası hem de Yoga Kids’den Çocuk Yogası Eğitmenlik Eğitimlerimi aldım. Çocuk Yogası’nın hiç de bana göre olmadığını da anlamış oldum. Benim için fazlasıyla yorucu.

3- Yeniden iş hayatında var olmak ve kendi paramı kazanır olmak: Evet, bu sene Yoga Dersleri verdim, bir miktar para kazandım, iki aydır YogaŞala Bağdat Caddesi’nde Resepsiyonistim ve az da olsa bir maaşım var. Üstelik yarı zamanlı çalıştığım için kızıma ve evime de vakit ayırabiliyorum. AMA, 2015 çözümlemelerimde bu maddeyi elden geçirmem gerekecek. Zira, kazandığımdan fazla harcıyorum, yine içerdeyim.

Gelelim 2015 Yılı Çözümlemelerime:

1- Gelecekte değil ŞİMDİ’de kalmak – anı yaşamak – bunu sağlayabilmek için günlük Yoga ve Meditasyon Pratiği

2- İlk maddedeki günlük Yoga ve Meditasyon Pratiğini hayata geçirebilmek için Özdisiplin

3- Sevdiğim ve yapmaktan keyif aldığım, aileme, kendime, çocuklarıma bol bol zaman ayırabilmeme olanak sağlayan, neşeyle ve kolayla bol bol para kazanabildiğim bir iş

4- Her daim bakımlı ve şık olmak

5- Aile içinde mutlu bir ortam yaratmak: aşk, muhabbet, sevgi, güven, huzur, mutluluk, anlayış, şevkat, sağlık ve sıhhat.

6- Doğru Finansal Planlama – sağlık, sıhhat, eğitim, sosyalleşme, yılda bir kez tatil, hobiler ve temel giderler (telefon, gıda, ısınma, giyinme vb.) için gelirimizi en optimum biçimde, bilinçli harcamak ve para biriktirebilmek.

Altı madde yeter de artar bile. Umarım 2015 yılı bana, aileme, sevdiklerime ve tüm ülkemize, dünyaya sağlık, sıhhat, mutluluk, neşe, bolluk, bereket, huzur, güven ve aşk getirsin. Umarım dördüncü çakradan hissetmeye, yaşamaya başlayalım, bir mucize olsun ve topluca level atlayalım 🙂

“Yoga beklentisiz, umutsuz olma halidir” demiş Osho. Tam olarak bu şekilde ifade etmemiş belki ama anlamı böyle, ben kendi sözcüklerimle ifade ettim. Demiş ki: “Derin bir illüzyonda yaşıyoruz, umudun, geleceğin ve yarının illüzyonunda.”

O halde, ben Yoga’nın çok ama çok uzağındayım. Hep gelecekte yaşıyorum, umut ederek. Oysa, biliyorum, umduklarıma kavuştuğumda da huzura ermeyeceğim, yine yeni umutların peşine düşeceğim.

“İşte bu kısır döngüden kurtulmanın yolu, öz disiplinle yoga yapmak, yani asanaları pratik etmektir,” diye de eklemiş. Benim gibi acemiler, ancak asana pratiği esnasında zihninin esaretinden kurtulabilirmiş. Zamanla, asanaya gerek kalmadan zihnimi kontrol etmeyi, onu amaca yönelik kullanmayı öğrenebilecekmişim.

Evet, zihnim gelecekte yaşıyor, hayal kurarak, umut ederek kendimi uyuşturmayı seviyorum. Bunun yanında, öz disiplin sahibi değilim.

Belki, günlük rutinime sağlıklı beslenme, bakımlı ve şık olmak için adımlar atma ve yoga pratiği ekleyebilirim bir gün. Ne güzel olur…

Yargılamıyorum kendimi bak, sadece durum tesbiti yapıyorum…

15 Eylül 2014’ten beri Yoga Şala Bağdat Caddesi’nde yarı zamanlı çalışıyorum. Resepsiyondayım. İlginç birşey fark ettim. Yoga seansını veren uzmanın ne kadar iyi bir uzman olduğu ya da günün hangi saatinde dersi verdiğinden bağımsız olarak gerçekleşen birşey var: katılımcı sayısı.

Uzmanları derse girmeden evvel gözlemleme şansım oluyor. Kimisi hep, “bitse de gitsek, keşke bugün kimse gelmese,” modunda. Ve ilginç bir biçimde, hakikaten bu uzmanların dersleri ya boş geçiyor ya da derste bir iki kişi oluyor. Oysa, bunlar çok iyi uzmanlar, düzenli aralıklarla test ediliyorlar. Ama, uzmanın bu enerjisi ve evrene verdiği bu mesaj yerini buluyor. Oysa ki, henüz başlangıç seviyesinde olan, eğitimini tamamlamamış uzmanlar da var, hem de günün en ölü saatinde ders veriyorlar ama bu kişilerin dersleri gayet kalabalık geçiyor. Çünkü, uzman müthiş bir şevkle derse giriyor, “keşke daha çok kişi gelse” modunda oluyor.

Bu benim için bir çeşit aydınlanma. Para ile olan ilişkime dair. Ben de geçen gün burada hamile yogası verdim. Dersten önce, inşallah çok kişi gelmez, derken yakaladım kendimi. Neden? Bilemiyorum. Bir çok kişiyi aynı anda memnun edebilir miyim, kaygısı olabilir. Ya da, İnci de stüdyodaydı ve acaba sessiz sakin duracak mı, diye de endişe ediyordum. İki gebe için düzenek hazırladım ve hakikaten iki gebe geldi. Oysa, kaç kişi gelirse gelsin, sen o saat diliminde zaten oradasın, o dersi veriyorsun, değil mi? Bırak bari daha çok para kazan, ne diye bolluk bereket enerjisinin önünü kapıyorsun?

İşte, bu benim farkındalığım. Üzerinde düşünmem gereken bir şey. Ben neden bolluk bereket enerjisinin önünü tıkıyorum? Neden daha çok kazanmaktan kaçıyorum? Oysa, para benim lügatımda özgürlük demek. Ve özgürlük en çok peşinden koştuğum şey. Yoksa değil mi? Bir yanım sırtımı birilerine dayamak istiyor, derinlerde, hissediyorum. Ama bunun bedeli, kölelik, onu da biliyorum.

İlginç!!!

Bir süredir ortalarda yokmuşum gibi görünebilir, ancak, özelden kendim için yazmaya devam ediyorum.

Genel için, en son Nisan’da yazmışım. Nisan’dan itibaren birçok şey değişti hayatımda. Öncelikle, Haziran ayında hamile kaldım. İnci için epey uğraşmıştık, hatırlarsanız, bu kez şansımız yaver gitti ve doğal yolla gebe kaldım. Anlayacağınız üzere, ikinci çocuğu da istedik.

Çevremizde ikinci çocuk isteyen yok denecek kadar az. Haklılar da… Hakikaten bu devirde büyük cesaret gerektiren bir karar. Biz bu kararı nasıl verdik? Tamamen içgüdüsel. Kalbimizin sesini dinledik.

Her gebelik birbirinden farklı geçer, derlerdi, doğruymuş.

İnci’ye hamileyken, dünya yansa umurumda değildi. Son derece keyifli, sakin, muhteşem bir gebelikti. Başlarda biraz midem bulanmıştı, sonlara doğru da bir miktar mide yanması yaşamıştım, o kadar. Duygusal çalkantılar (mood swings), doğum sonrası depresyon vs. hiç yaşamamıştım. Ne baş ağrısı yaşadıydım, ne kasık ağrısı (braxton hicks)…

Koku alma duyum üç kat artmıştı, her şeyin ama her şeyin kokusunu alabiliyordum. Kahveden tiksinme gelmişti, kokusuna dahi katlanamıyordum, ki ben kahve kokusuna aşık bir insanımdır. Parfümsüz dışarı adım atmayan ben, hamilelik süresince parfümün P’sine dayanamaz olmuştum. Ne gebelik süresince, ne de doğum sonrası neredeyse bir sene hiç parfüm kullanamamıştım.

Bu hamilelik ise çok ama çok farklı seyrediyor. Şu anda 23 haftalığım. Yaklaşık 7,5 kilo aldım. Bir kere hamile kaldığım ay çok stresli bir aydı. Sigarayı bırakalı on yılı geçti, bu süre zarfında ilk kez o dönemde canım sigara çekti. Yay gibi gerginken öğrendim ki, hamileyim. Bu haber çok iyi geldi tabi, hemen gevşedim, bir süre bu şekilde devam ettim.

Ancak sonra, Eylül ayında karşıma çıkan bir fırsatı değerlendirerek Anadolu Yakası’nda açılan Yoga Şala’da yarı zamanlı çalışmaya başladım. Bu esnada İnci yuvaya başladı. Kayınpederim kalça ameliyatı geçirdi. İnci yuvada hastalandı. Biz taşındık. Bakıcımız işi bıraktı. İnci’nin yuva değiştirmesi gerekti. Osman’la ben gerildik. İki ay kadar da bu gerginlik devam etti. Kısacası, her şey üst üste geldi ve hakikaten çok ama çok stresli bir dönem daha geçirdim. Geceleri uyuyamamaya başladım. Kronik baş ağrısı hasıl oldu, ilaç da alamıyordum. Yoga ve meditasyona dahi sığınamadım, o kadar gergindim ki, mata gidemiyordum. Yeme düzenim bozuldu. Canım sürekli kötü karbonhidratlar, kahve, alkol ve sigara çekiyordu. Alkol ve sigaradan uzak durdum tabi, ama kahve ve kötü karbonhidratlara hayır diyemedim. Bu kötü diyet de sakinleşmeme mani oldu, elbette. Zaten gebelik dolayısıyla hormonal değişimler söz konusu, duygusal çalkantılara yatkınlık var. Endişeler zihnimi ele geçirdi. O ne olacak, bu ne olacak, diye kurmaya, kurdukça hiç uyuyamamaya başladım. Sağ olsun, çevrem de anlayış göstermedi. Belki fark etmediler bile. Yakın çevremden aldığım duygusal destek, sıfırdı. Bırakın destek almayı, üstüme üstüme gelindiğini hissediyordum. Örneğin, bu dönemde yarı zamanlı çalışmak, evden çıkmak, bana çok iyi geliyordu, biraz nefes almış oluyordum. Bu konuda yoğun olarak eleştirildim ve resmen işi bırakmam üzere baskı gördüm. Bir yandan İnci’m var. Benden sürekli ilgi ve sabır bekleyen, oyun isteyen canım kızım.

Bu esnada, çok ama çok ilginç bir şey fark ettim. Hani hep derler ya, çocuklar çok empatiktir, telepatiktir, siz hiç fark etmezsiniz ama onlar olan bitenin farkındadır. Ne kadar doğruymuş meğer. Bir gün kızım olmadık yere huysuzluk çıkarıp ağlamaya başladı ve “Anne mutlu ol,” diye bana bağırdı. Açık ve net olarak “dumur” oldum. Yanlış mı duydum acaba, dedim. Sonra bir kaç kez tekrarladı, “Anne mutlu ol.”

İşte o vakit kafama dank etti. Benim anne olarak birinci sorumluluğum, sağlıklı, güçlü ve mutlu bir kadın olmak. Ve çevremi susturdum. Seçimlerime saygı göstermelerini talep ettim.

Bu esnada güzel bir gelişme oldu. Evden çalışabileceğim bir iş teklifi aldım. Henüz el sıkışmadık ama, prensipte anlaştık. İnşallah, Dubai ile iş yapan bir Fransız IT firması için çalışacağım. Hem de evden. Hem de gayet iyi bir teklif aldım. İnşallah maddi olarak da mutlu edecek bizi.

Yavaş yavaş endişeleri savuruyorum. Sonunda mata dönebildim. Az da olsa günlük yoga pratiğim var. Osman’la aramız gayet iyi, çok şükür. Umarım, hamileliğimin son dönemi keyifli geçer.

Oğlumuz bir geldi, pir geldi. Acaba bu sigara, alkol aşermeleri oğlanın marifeti miydi 😉

Doğum yine Mart başı gözüküyor. İnci gibi bir “Balık” daha geliyor evimize. İşte, son durumlar böyle.

Son durumlar şöyle:

Hafta içi akşamları ‘Happy Family Club’ isimli bir mekanda, hem Hamile Yogası, hem Hatha Yoga dersleri veriyorum. Öğrencilerimi ben buluyorum. Mekana yüzde bırakıyorum. Ders vermekten çok keyif alıyorum. Öğrencilerim de memnun olduğunda daha da bir keyifleniyorum. Bakalım yoga eğitmenliği nasıl gelişecek, zaman neler getirecek…

Yer açmayı düşünmüyordum aslında, ama ara ara aklıma düşmüyor değil. Fakat sonra vazgeçiyorum. Vergiydi, stopajdı, kiraydı, giderdi, bir sürü masraf, altından kalkamazsam ya, diyorum. Aslında güzel bir proje var kafamda. Ama bakalım yine, zaman ne gösterecek…

Bu arada İnci Kız büyüyor. Konuşmaları ile bizi güldürüp duruyor. Klasik sözlerinden bir demet:

Dişlerimizi birlikte fırçalıyoruz, yani o dişini fırçalarken, ben de kendi dişimi fırçalıyorum. İlla yere çömelerek fırçalamamı istiyor ve o esnada suratını burnumun dibine sokarak: “Anne ben kusura bakmiyom,” diyor…

Her seferinde gülme geliyor bana, nerden takıldıysa aklına, sadece diş fırçalarken, “Anne ben kusura bakmıyom” deyip duruyor :))) Allah razı olsun be yavrum, bakma kusurumuza tabi :p

Bu aralar bol bol şarkı söylüyor: “Ema sifaaaaa, halo yuloo aaaazzkiiiiii….” şarkının orijinalini geç de olsa keşfettim: “M-I -C-K-E-Y … M-O-U-S-E..”

“Aaayaaa, bayaaaa, gaayaaaa” yine bir şarkı, orijinali ne, henüz çözemedim.

Durduk yerde yüzünü buruşturup, kaşlarını çatıp şöyle diyor: “Seninle oynamak istemiyem!”, “Odana gitmek istemiyem!” artık kim, ne zaman dediyse 🙂

Geçen akşam biraz zor ikna ettim kendisini uyumaya, saat olmuş 21:30 hala oyun istiyor, neyse, biraz zıtlaştık, bana surat astı falan… Ama sonra yatakta gelip bana bir sarıldı, yani on dakika kadar sıkı sıkı sarıldık, sonra bıraktı beni, tamam bitti sarılmamız derken, bir de öteki yanağını dayayarak omzuma, yeniden sarıldı, yine bir on dakika… Offf, off, her şeye değer bu sarılmalar 🙂

Yine dünden bir diyalog:

T: İnci altını değiştireyim mi?

İ: No! anne, altimi değiştirmek istemiyem

T: Dişini fırçalayalım mı?

İ: No! anne, dişimi fırçalamak istemiyem

T: İnci pijamalarini giyelim mi?

İ: Aaa no! anne, pijamalarimi giymek istemiyem

T: İnci seni parka götüreyim mi?

İ: Nn… (birden bire yüz aydınlanır, kocaman bir gülen surat belirir ve) haaaaaa, evet anne parka gitmek istiyem…

T: Uyanık seniiii…

En sevdiği şeyler: park, oyun, dışarı çıkmak, oyun, park, et, pilav, oyun, dışarı çıkmak, park, Kayyu Kayyu Kayyu, Mickey Mouse ve son günlerde Trotro 🙂

Öyle işte: gündem Yoga, İnci ve bahar 🙂